Γύρω στὸ 1979, πέρασα μιὰ ἀπὸ τὶς δυσκολότερες περιόδους τῆς ζωῆς μου, μὲ ἀλλεπάλληλα χτύπηματα. Αὐτὸ κράτησε γιὰ ἕνα χρόνο περίπου καί, ὅπως καταλαβαίνω τώρα, ὅλα ἔγιναν γιὰ νὰ συνετιστῶ, διότι εἶχα ἀρχίσει πλέον νὰ σκέπτομαι ὑπεροπτικά. Εἶχα ἀρχίσει νὰ μπαίνω σ’ ἕναν ἄλλο τρόπο σκέψης, πιστεύοντας πὼς ὅποιος εἶναι ἐξυπνότερος μπορεῖ νὰ κοροϊδεύει καὶ τοὺς ἄλλους.
Εἴχαμε μία ἑταιρεία εἰσαγωγῆς ὑφασμάτων μαζὶ μὲ κάποιον ἄλλο καὶ κερδίζαμε πολλὰ χρήματα. Μὲ κάθε εἰσαγωγὴ κερδίζαμε πέντε μὲ δέκα χιλιάδες λίρες. Τεράστια ποσά! Κι ἔκανα μεγάλη ζωὴ τότε. Ὅλα αὐτὰ ὅμως ἦταν χτισμένα ἐπάνω σὲ μεγάλες ἀπάτες, οἱ ὁποῖες μᾶς ὁδηγοῦσαν ὁλοένα καὶ σὲ μεγαλύτερες. Ἦρθε ὅμως κάποια στιγμὴ καὶ ὁ φραγμός. Ποιὸς ἦταν ὁ φραγμός;
[ ...] Πληγώθηκα καὶ ἀπογοητεύτηκα. Καὶ σὰν νὰ μὴν ἔφτανε αὐτό, μοῦ πῆραν καὶ ἕνα μαγαζί. Καὶ ἀμέσως μετὰ δέχτηκα ἕνα χτύπημα ἀπὸ τὴν ἴδια μου τὴν οἰκογένεια. Ἡ στενοχώρια μου ἦταν ἀφόρητη. «Τὶ παντρεύεσαι, ἀφοῦ δὲν εἶσαι ἱκανὸς νὰ συντηρήσεις οἰκογένεια;» σκεφτόμουν. «Σοῦ πῆραν τὸ μαγαζί. Ἔχεις πάθει τόσα πράγματα…». Καὶ ὑπῆρξε καὶ συνέχεια [...]
Κλονίστηκα. Ἡ τράπεζα, τὸ μαγαζί, τὸ συμβόλαιο, τὸ σπίτι, ἀπὸ ὅλα τὰ σημεῖα, ἀλλεπάλληλα χτυπήματα μέσα σὲ ἕνα μήνα. Ἔφτασα σὲ τέτοια κατάσταση, ποὺ ἔβλεπα τὴν ἐλιὰ γιὰ γίγαντα, γιὰ κολοσσό. Χρειάστηκε νὰ βγάλω κάτι φωτογραφίες τότε καὶ συνειδητοποίησα ὅτι εἶχε ἀλλοιωθεῖ τὸ πρόσωπό μου. Ἐκεῖ θυμήθηκα τὸν πολύαθλο Ἰώβ. Πάγωσε τὸ σπίτι. Τὰ παιδιά μου ἔπεσαν σὲ μελαγχολία. [ ...]
Ἐκεῖ κατάλαβα τί θὰ πεῖ ἐγκατάλειψη Θεοῦ. Ἡ τρομερότερη κόλαση εἶναι ἡ ἀπομάκρυνση τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν Θεό. Ἂν δὲν ἔχανα τὰ λεφτά μου ὅλα καὶ δὲν βίωνα αὐτὴ τὴν ἐγκατάλειψη, δὲν θὰ γνώριζα τὴν παραμυθία τῆς Χάριτος. Διάβαζα ἐκείνη τὴν περίοδο πολλὰ βιβλία καὶ ἰδίως τὶς «παραινέσεις πρὸς Ὀλυμπιάδα» τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου. Μοῦ συνέβαινε αὐτὸ ποὺ διαβάζουμε στὸν Ἰώβ, «θὰ ἔρχεται τὸ πρωὶ καὶ θὰ λὲς πότε νὰ ἔρθει τὸ βράδυ καὶ θὰ ἔρχεται τὸ βράδυ καὶ θὰ λὲς πότε νὰ ξημερώσει». Αὐτὸ πάθαινα. Νομίζω πὼς ἄλλη κόλαση ἀπ’ αὐτὴ δὲν ὑπάρχει. Σὰν νὰ μὲ πονοῦσαν ταυτόχρονα ὅλα μου τὰ δόντια! Τέτοιος πόνος! Ὁ ψυχικὸς πόνος εἶναι τρομακτικός. Δὲν συγκρίνεται μὲ τὸν σωματικὸ πόνο. [...]
Παράλληλα ἔβλεπα πολὺ τρομακτικὰ ὄνειρα! Εἶναι αὐτὸ ποὺ λέει πάλι ὁ Ἰώβ, «κοιμᾶμαι καὶ βλέπω ἐφιάλτες τρομακτικούς». Ἂν ἤμουν ζωγράφος, θὰ μποροῦσα νὰ ζωγραφίσω αὐτὰ τὰ ὁποῖα ἔβλεπα. Νὰ βλέπεις κύματα μαῦρα κι ἐσὺ νὰ εἶσαι μέσα στὴ θάλασσα καὶ νὰ λὲς καταποντίζομαι. Νὰ βουίζει ὁλόκληρη ἡ θάλασσα, καὶ τὰ κύματα νὰ εἶναι τεράστια καὶ μαῦρα. Ὁλόμαυρα κύματα! Καὶ ἡ κατάσταση αὐτὴ δὲν κράτησε μία μέρα ἢ δύο, ἀλλὰ ἕνα ὁλόκληρο χρόνο!
Σιγὰ-σιγὰ ὅμως τὰ κατάφερα. Σὲ αὐτὸ μὲ βοήθησε καθοριστικὰ ἡ γνωριμία μου μὲ τὸν Γέροντα Πορφύριο. Εἶναι αὐτὸ ποὺ λένε, «διήλθομεν διὰ πυρὸς καὶ ὕδατος, καὶ ἐξήγαγες ἡμᾶς εἰς ἀναψυχήν»! Ἀρκεῖ νὰ ἔχουμε τὴν ἀντοχὴ ἢ μᾶλλον τὴν ὑπομονή. Ὅπως λέει ὁ Κύριος, «ἐν τῇ ὑπομονῇ ὑμῶν κτήσασθε τὰς ψυχὰς ὑμῶν». Δὲν τὸ ἔχουμε συλλάβει αὐτό. Εἶναι καθαρὰ θέμα πίστεως. Καὶ ἡ πίστη εἶναι θέμα ἐμπιστοσύνης. Ὄχι πίστης λογικῆς, ἀλλὰ καρδιακῆς. Ἐμπιστοσύνη στὸν Θεὸ Πατέρα.
Ἀπὸ τὸ βιβλίο “Η ΠΡΟΝΟΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ“, του Ἰωάννη Μαρουσιώτη, ἔκδ. Ι.Γ.Η.Μ.Σ. 2013, σελ. 122-125
Σὲ συγγενῆ νευροπαθοῦς, ὁ Γέροντας συνιστοῦσε νὰ προσέχει τὸν ἑαυτό του, μήπως μολυνθεῖ κι ἐκεῖνος. Σὲ ἐρώτησή του, πῶς μπορεῖ νὰ συμβεῖ αὐτό, ἀφοῦ αὐτὴ ἡ ἀρρώστια δὲν εἶναι κολλητική, ὁ Γέροντας ἀπάντησε:
“Δὲν εἶναι ἔτσι ὅπως τὸ λές. Τὰ ἄυλα μικρόβια τῆς νευρασθένειας πετᾶνε, πετᾶνε ὅπως τὰ κουνούπια καὶ προσβάλλουν τὴν ψυχή. (Ἔκανε ἀναπαράσταση τῆς πτήσεως τῶν μικροβίων αὐτῶν, κινώντας ἐκφραστικὰ τὰ δάχτυλα τοῦ χεριοῦ του). Καλὸ εἶναι νὰ βοηθᾶς τὸ νευροπαθή, ἀλλὰ πρέπει νὰ προστατεύεις καὶ τὴ δική σου ψυχή, μὲ τὴ χάρη τοῦ Χριστοῦ”.
“Κανεὶς δὲ μὲ θέλει, δὲ μὲ καταλαβαίνουν δὲ μ’ ἀγαποῦν” λένε ἐξαιτίας τοῦ ἐγωισμοῦ τους οἱ ψυχικῶς ἀσθενεῖς
“Οἱ ψυχικὲς ἀσθένειες εἶναι οἱ πιὸ εὔκολες νὰ θεραπευθοῦν”, ἔλεγε ὁ γέροντας.“Ἂν ὅλα τὰ συναισθήματά σου τὰ στρέψεις πρὸς τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ἁγιάζονται. Μὲ τὴν ἴδια δύναμη ὁ ἅγιος θεραπεύει καὶ ὁ κακὸς σκοτώνει. Κατάλαβες; Γι’ αὐτὰ μιλᾶνε κι αὐτοὶ οἱ θεόσοφοι. Λένε: ”Ἅμα θέλεις, τὸ κάνεις. Δυνάμωσε τὴ θέληση”. Μιλᾶνε ὅμως ἀνθρώπινα, στηρίζονται στὶς ἀνθρώπινες δυνάμεις. Δυναμώνουν τὴ θέληση, φορτσάρονται καὶ κάποια στιγμὴ σπάζουν καὶ ἀνισορροποῦν. Ἐνῶ ἐδῶ, ὁ τρόπος ποὺ διδάσκει ἡ πίστη μας νὰ ἐξαγιάζεται εἶναι ὁ φυσικὸς, ἔτσι ὅπως ταιριάζει στὸν ἄνθρωπο, κατὰ τὴ φύση του.
Εἶναι ὅλα γραμμένα στὴν Ἁγία Γραφή, ἀλλὰ δὲν τὰ καταλαβαίνουμε.
Πρέπει νὰ μάθουμε νὰ καταλαβαίνουμε τὴν Ἁγία Γραφή. Οἱ ψυχικὲς ἀσθένειες θεραπεύονται μὲ τὸ θρησκευτικὸ συναίσθημα. Οἱ περισσότεροι σοῦ λένε: “Κανεὶς δὲ μὲ θέλει, εἶμαι ἄχρηστος. Δὲ μὲ καταλαβαίνουν, δὲ μ’ ἀγαποῦν”. Αὐτὰ εἶναι ἀπὸ τὸν ἐγωισμό τους. Ὅταν ὅμως στραφεῖς πρὸς τὸν Χριστό -πραγματικὰ καὶ ὄχι μὲ τὰ λόγια- δὲν ζητᾶς τίποτα, δὲν εἶσαι ὁ ἀνικανοποίητος ἄνθρωπος. Εἶσαι μὲ ὅλα καὶ μὲ ὅλους εὐχαριστημένος. Ἀγαπᾶς τοὺς ἄλλους καὶ εἶσαι εὐχάριστος”.
Κάποιος φίλος ἔγραψε τὰ ἑξῆς:
«ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΜΙΚΡΟΒΙΑ – ΕΡΜΗΝΕΙΑ
Στὴ
συζήτηση αὐτὴ ὁ Γέροντας Πορφύριος χρησιμοποίησε τὸν ὅρο «πνευματικὰ
μικρόβια», γιὰ νὰ ἐξηγήσει ὅτι ἀπὸ ἕναν ἄνθρωπο πνευματικὰ ἀσθενῆ,
μπορεῖ νὰ μεταδοθεῖ ἡ πνευματικὴ νόσος εἰς ἕναν ἄλλον ἄνθρωπο πνευματικὰ
ὑγιῆ.Εἶναι φανερὸ ὅτι ὁ ὅρος «πνευματικὰ μικρόβια» χρησιμοποιεῖται μὲ μεταφορικὴ ἔννοια, ἀλληγορική, ὅτι δηλαδὴ ὁ Γέροντας μιλάει μὲ παραβολές, διότι δὲν θέλει νὰ χρησιμοποιήσει λέξεις ποὺ ἀποδίδουν κυριολεκτικὰ τὰ συμβαίνοντα. Αὐτὸ τὸ κάνει διότι ὁ ἀκροατής του μπορεῖ νὰ ἀντιδράσει ὅταν ἀκούσει τὸ ἐκκλησιαστικὸ ὄνομα τῶν πνευματικῶν αὐτῶν μικροβίων. Στὸ Εὐαγγέλιο ἐξιστορεῖται ὅτι ὁ Χριστὸς ἐξέβαλε ἀπὸ τὸν δαιμονισμένο τῶν Γεργεσηνῶν τὰ δαιμόνια καὶ αὐτὰ τοῦ ἐζήτησαν νὰ τοὺς ἐπιτρέψει νὰ μποῦν εἰς τὴν ἀγέλην τῶν χοίρων καὶ ἀφοῦ τοὺς ἐπέτρεψε, μπῆκαν σ’ αὐτὴν καὶ ὅρμησεν ἡ ἀγέλη εἰς τὴν λίμνην καὶ ἐπνίγη. Καὶ ἀναφέρεται στὰ καλογερικὰ βιβλία ὅτι προσήγαγαν σὲ ἕνα γέροντα ἀσκητή, ὄχι καλῆς πνευματικῆς καταστάσεως, ἕνα δαιμονισμένο, γιὰ νὰ ἐκβάλει ἐξ αὐτοῦ τὸ δαιμόνιο. Ὁ Γέροντας ἐπετίμησε τὸ δαιμόνιο νὰ ἐξέλθει, ἀλλὰ τὸ δαιμόνιο τὸν ἐρώτησε «ποῦ νὰ πάω;». Ὁ γέροντας, ποὺ δὲν ἐγνώριζε τὴν ἀδυναμία του καὶ ποὺ εἶχε διαβάσει σὲ βίους ἁγίων ὅτι κάποιος ἅγιος σὲ παρόμοια ἐρώτηση τοῦ δαιμονίου τοῦ εἶπε «ἔλα σὲ μένα», τοῦ ἀπάντησε καὶ αὐτὸς «ἔλα σὲ μένα». Πράγματι τὸ δαιμόνιο μπῆκε μέσα του καὶ τὸν ἐβασάνιζε ἐπὶ πολλὰ χρόνια.
Οἱ ἔμπειροι πνευματικοὶ συνιστοῦν εἰς τοὺς ἁπλοὺς χριστιανοὺς νὰ μὴν παρίστανται ὅταν κάποιος ἱερέας διαβάζει ἐξορκισμούς, διότι εἶναι δυνατὸν τὸ δαιμόνιο νὰ ἐξέλθει ἀπὸ τὸν δαιμονισμένο καὶ νὰ εἰσέλθει εἰς τὸν παριστάμενο θεατὴ καὶ ἀκροατή. Συνεπῶς, ὁ Γέροντας μὲ τὸν ὅρο «πνευματικὰ μικρόβια» ἐννοοῦσε κάτι τέτοιες καταστάσεις καὶ γεγονότα. Εἶναι γνωστὸν ὅτι μερικοὶ εἰρωνεύονται τοὺς πιστεύοντας εἰς τὴν ὕπαρξιν αὐτῶν τῶν πνευματικῶν ὀντοτήτων.
Εὔχομαι ὁλοκαρδίως νὰ μὴν ἀποκτήσουν ποτὲ πεῖρα προσωπικὴ τῆς ὑπάρξεώς των.»
ΠΗΓΗ..... http://www.porphyrios.net/
.....................................................................................................................................................................
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΓΙΑ ΕΜΑΣ ΟΥΤΕ ΚΟΛΑΣΗ,ΟΥΤΕ ΔΙΑΒΟΛΟΣ
Ἔρχεται (ὅταν διαβάσεις τὴν Γραφή) καὶ λέει ὅτι: «παιδιά μου, προσέχετε. Πρέπει νὰ φροντίσουμε νὰ προσκολληθοῦμε στὸ Χριστὸ καὶ νὰ γίνουμε ἅγιοι. Καὶ νὰ μποῦμε μέσα στὴν Ἐκκλησία Του καὶ ὅλοι μέσα στὴν Ἐκκλησία Του νὰ γίνουμε ἕνα σῶμα. Ὅλοι δηλαδὴ οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί. Καὶ ὅταν αὐτὸ κατορθώσουμε, τότε γιὰ μᾶς ποὺ θὰ κατορθώσουμε νὰ μποῦμε στὴν Ἐκκλησία, δὲν ὑπάρχει γιὰ μᾶς οὔτε θάνατος οὔτε κόλαση οὔτε διάβολος…».
Τὸ λέει μέσα τὸ Εὐαγγέλιο. Τὸ ἔχεις βρεῖ; Δὲν τὸ βρίσκουνε. Ὑπάρχει, ἀλλὰ πρέπει νὰ ἔχεις ἔτσι τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ γιὰ νὰ τὸ καταλάβεις. Καὶ ἔρχεται λοιπὸν καὶ σὲ πηγαίνει, πιστεύεις ἀκριβῶς ὅπως εἶναι, ὅτι δὲν ὑπάρχει θάνατος. Δὲν σοῦ ἀρέσει αὐτὴ θρησκεία;
...................................................................................................................................................................
Ἡ ὑπακοὴ ποὺ προσφέρεται ἀπὸ τὸ πνευματικὸ παιδὶ στὸν ἀββὰ δὲν ἐπιβάλλεται, ἀλλὰ προσφέρεται μὲ ἐσωτερικὴ ἐλευθερία καὶ εἶναι ἑκούσια. Εἶναι καθῆκον τοῦ Γέροντα νὰ περιλάβει τὴ θέλησή μας στὴ δική του θέληση, ἀλλὰ αὐτὸ μπορεῖ νὰ γίνει, ὅταν ἐμεῖς ἐλεύθερα τὴν τοποθετήσουμε στὰ χέρια του. Δὲν διασπᾶ τὴ θέλησή μας, ἀλλὰ τὴν ἀποδέχεται ἐκ μέρους μας ὡς δῶρο. Εἶναι προφανὲς πὼς ἡ ὑποταγὴ ποὺ μᾶς ἐπιβάλλεται παρὰ τὴ θέλησή μας, στερεῖται κάθε ἠθικῆς ἀξίας. Ὁ Γέροντας ζητάει ἀπὸ τὸν καθένα μας νὰ προσφέρουμε στὸν Θεὸ τὴν καρδιά μας, ὄχι τὶς ἐξωτερικές μας πράξεις.
...................................................................................................................................................................
- Ποιός σὲ ἔφερε σὲ μένα καὶ σ' ἐγνώρισα;
Τοῦ λέω: Ὁ κ. Δ.
Ὄχι, μοῦ λέει, τὸ ὅτι σὲ ἐγνώρισα ἦταν θέλημα τοῦ Κυρίου. Ὁ Χριστὸς σὲ ἔστειλε, ὄχι ὁ κ. Δ.
...................................................................................................................................................................
Ὅταν ὁ πιστὸς δὲν ἀντέχει τὴ λέξη ὑπομονή
- Μιὰ φορά, εἶπε, ἄκουγε τὰ βάσανα μιᾶς ψυχῆς κι ἦταν ἕτοιμος νὰ πεῖ: “Καλά, ἀλλὰ κάνε ὑπομονή!”.Εἶδε ὅμως ὅτι ἡ λέξη ὑπομονὴ ἦταν ἡ χειρότερη συμβουλή, ποὺ θὰ ἔκανε τὴν ἤδη καταπιεσμένη ψυχὴ νὰ πιεσθεῖ ἀκόμη περισσότερο.
Καὶ εἶπε μόνο: “Εὔχομαι στὸν Θεό”.
..................................................................................................................................................................
ΜΗ ΛΕΣ ΤΙ ΣΧΕΔΙΑΖΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ
Μὴ λὲς σὲ κανέναν τὰ μυστικά σου καὶ μὴν ὁμιλεῖς ὅτι αὐτὸ θὰ κάνω ἢ
ἐκεῖνο, διότι τότε σὲ ἀκούει ὁ πονηρὸς καὶ βάζει ὅλη τὴ δύναμή του καὶ
σὲ ἀναποδογυρίζει.
..................................................................................................................................................................
ΘΑ ΣΤΟ ΠΛΗΡΩΣΕΙ Ο ΘΕΟΣ
Ὅταν ἤμουν πρόεδρος σὲ ἕνα Ἵδρυμα, δημιουργήθηκε ἕνα σοβαρὸ
πρόβλημα. Τὸ Ἵδρυμα αὐτὸ ἔχει ἕνα οἰκόπεδο 11 στρέμματα καὶ κάτι κτίρια
παλαιά. Ὅταν ζοῦσε ἡ ἱδρύτρια πούλησε σὲ κάποιον ἑνάμισυ στρέμμα καὶ
αὐτὸς ἔκτισε ἐκεῖ ἐργοστάσιο.
Τέσσερα χρόνια μετὰ τὴν ἵδρυση τοῦ
φιλανθρωπικοῦ Ἱδρύματος, ὁ ἐν λόγῳ κύριος πῆρε ἀπὸ τὸ οἰκόπεδο τοῦ
Ἱδρύματος, χωρὶς νὰ ρωτήσει κανέναν, ἕνα στρέμμα καὶ ἐγκατέστησε σ’ αὐτὸ
ἕνα ἄγαλμα μὲ κάτι συντριβάνια. Ὁ προηγούμενος πρόεδρος ἢ δὲν τὸ εἶδε ἢ
δὲν ἐνδιαφέρθηκε.
Ἐγὼ ὅμως, ὅταν ἀνέλαβα πρόεδρος, ἔφερα τεχνίτη νὰ
τὸ περιφράξω σύμφωνα μὲ τὰ νόμιμα ὅρια. Τότε ἐκεῖνος ἔκανε προσωρινὰ
μέτρα καὶ ἰσχυρίσθηκε ὅτι αὐτὸ τὸ οἰκόπεδο τοῦ τὸ ἔδωσε ἡ ἱδρύτρια. Ἡ
ψευδομάρτυς διευθύντρια τοῦ εἶπε ὅτι ἦταν μπροστὰ ὅταν ἡ ἱδρύτρια τοῦ
εἶπε τάχα, στὸ δωρίζω.
Σὲ ἐρώτηση τοῦ δικηγόρου τοῦ ἱδρύματος ποιὰ
χρονολογία ἔγινε αὐτό, αὐτὴ εἶπε τὸ 1970. Ἡ πώληση εἶχε γίνει στὶς
12/12/66 καὶ στὶς 18/1/67 πέθανε ἡ ἱδρύτρια –σύμφωνα μὲ τὴν ληξιαρχικὴ
πράξη θανάτου της.
Ὅταν ἦλθε ἐπὶ τόπου ἡ εἰρηνοδίκης, εἶπα στὸν
δικηγόρο τοῦ ἀντιδίκου: «Πρόσεξε, διότι αὐτὸ ποὺ κάνεις εἶναι κακὸ καὶ
θὰ στὸ πληρώσει ὁ Θεός, διότι τὸ Ἵδρυμα εἶναι φιλανθρωπικὸ γιὰ ἄπορα
κορίτσια κ.λπ.».
Τὴν ἄλλη μέρα πάω στὸν Γέροντα καὶ μοῦ λέει:
Ἦλθε
χθὲς μία γυναίκα καὶ μοῦ ὁμολόγησε πὼς σὲ δικηγόρο ποὺ κοίταξε νὰ τὴν
ἀδικήσει εἶπε: «Αὐτὸ ποὺ κάνεις θὰ στὸ πληρώσει ὁ Θεός». Ἐγὼ τῆς εἶπα
πὼς αὐτὸ εἶναι κατάρα καὶ ἐὰν ἐξομολογιόσουν σὲ ἐμένα θὰ σοῦ ἔβανα
κανόνα γιὰ δυὸ χρόνια νὰ μὴ μεταλάβεις. Κατάλαβες Γιάννη;
Τοῦ λέω: Γέροντα, αὐτὸ τὸ εἶπα στὸν δικηγόρο.
Ὁ Γέροντας δὲν μοῦ εἶπε τίποτε ἄλλο. Ἐσιώπησε.
.............................................................................................................................................................
ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΛΕΣ ΣΙΩΠΗΛΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΣΟΥ ΠΑΡΑ ΝΑ ΛΕΣ ΛΟΓΙΑ
Γ.ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ
..............................................................................................................................................................
Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ ΓΙΑ ΤΟ 666 ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ
Δεν ανησυχώ
Μια μέρα τον ρώτησα στο κελί του: “Γέροντα, πολύς
λόγος γίνεται τελευταία για το 666, για την έλευση του αντιχρίστου, που
πλησιάζει -μερικά μάλιστα ισχυρίζονται ότι ήδη ήλθε, για το ηλεκτρονικό
χάραγμα του δεξιού χεριού ή του μετώπου, για τη σύγκρουση Χριστού και
αντίχριστου και τη συντριβή του τελευταίου, για τη Δευτέρα Παρουσία του
Κυρίου. Εσείς τι λέτε γι’ αυτά;”.
Ο Γέροντας απάντησε: “Τι να πω;
Εγώ δεν λέω ότι είδα την Παναγία, ότι θα γίνει πόλεμος και άλλα τέτοια.
Ξέρω ότι θα έρθει ο αντίχριστος, ότι θα γίνει η Δευτέρα Παρουσία του
Κυρίου, αλλά πότε δεν ξέρω. Αύριο; μετά χίλια χρόνια; δεν ξέρω. Όμως δεν ανησυχώ γι’ αυτό. Διότι ξέρω ότι η ώρα του θανάτου είναι για τον καθένα η Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου. Και η ώρα αυτή είναι πολύ κοντά”. [Γ 290π.]
Το 666 και ο αντίχριστος
Μου είχε πει: “Πατέρα Αθανάσιε (με πήρε από το χέρι έτσι σφικτά), εγώ
είμαι τυφλός τώρα, τα μάτια μου τα σωματικά δεν λειτουργούν, γιατί έχω
καρκίνο στην υπόφυση, έχω όμως τα πνευματικά μάτια και βλέπω. Πριν
φύγεις, θέλω να μου πεις. Τι είπε ο Γέροντας Αιμιλιανός για το 666 και
τον αντίχριστο;” . Ήταν εκείνες τις μέρες μετά το Τσερνομπίλ. Ο κόσμος
ήταν αναστατωμένος και πήγαινε κατά δεκάδες κάθε μέρα, ιδιαιτέρως στον
πατέρα Πορφύριο που ήταν κοντά στην Αθήνα, και αναστατωμένοι τον
ρωτούσαν: “Τι θα γίνει; Θα έρθει ο αντίχριστος να μας σφραγίσει με το
666;”.
Και με ρώτησε: “Για πες μου, παιδί μου, τι λέει ο Γέροντας
Αιμιλιανός για το 666 και τον αντίχριστο;”. Του λέω: “Γέροντα, μας είπε
σε μια σύναξη προχθές να μην ανησυχούμε. Εμείς να ενδιαφερόμαστε να
έχουμε μια ζωντανή σχέση με τον Χριστό και του αντιχρίστου να μην του
δίνουμε πολλή σημασία, γιατί εκείνος θα γίνει το κέντρο της ζωής μας και
όχι ο Χριστός”.
Αμέσως χτύπησε τα χεράκια του στο κρεβάτι και
είπε: “Τι λες παιδί μου, τι λες παιδί μου, δόξα σοι ο Θεός που βρήκα κι
έναν πνευματικό να συμφωνεί μαζί μου. [...] “Για μας τους χριστιανούς,
για μας όταν βιώνουμε το Χριστό δεν υπάρχει αντίχριστος. Δε μου λες; Εδώ
που κάθομαι στο κρεβάτι μπορείς να καθίσεις εσύ;” . Του λέω: “Όχι,
Γέροντα” . Μου λέει: “Γιατί;”. Του απάντησα: “Διότι, εάν καθίσω πάνω
σας, θα σας πλακώσω”. Μου λέει: “Πότε μπορείς να καθίσεις;”. Του λέω:
“Όταν φύγετε εσείς, Γέροντα, μπορώ να καθίσω εγώ”. Μου λέει: “Ακριβώς,
παιδί μου, έτσι συμβαίνει και με την ψυχή μας. Όταν έχουμε μέσα μας τον
Χριστό μας, μπορεί να έρθει ο αντίχριστος; Μπορεί να μπει καμιά άλλη
αντίθετη ύπαρξη μέσα στην ψυχή μας; Γι’ αυτό σήμερα, παιδί μου, δεν
έχουμε τον Χριστό μέσα μας και γι’ αυτό ανησυχούμε για τον αντίχριστο.
Όταν βάλουμε τον Χριστό μέσα μας, τα πάντα γίνονται Παράδεισος. Ο
Χριστός είναι το παν κι έτσι πάντοτε, παιδί μου, να λες στους ανθρώπους,
και τον αντίθετο δεν τον φοβόμαστε. [ ...] Γιατί, παιδί μου, τους
πρώτους μάρτυρες τους είχαν βάλει στα θηρία κι έκαναν τον σταυρό τους
και τα θηρία γινόντουσαν αρνάκια. Τους είχαν στη θάλασσα, έκαναν το
σταυρό τους και η θάλασσα γινόταν γη και περπατούσαν. Τους είχαν μέσα
στη φωτιά, έκαναν το σταυρό τους και η φωτιά γινόταν δροσιά. Ευλογημένο
μου παιδί, τι είμαστε σήμερα εμείς; Πιστεύουμε στον Χριστό; Το σταυρό
μας; Μα γιατί κατέβηκε ο Χριστός; Δεν κατέβηκε για να δυναμώσει την
ασθένειά μας; Έτσι παιδί μου, να πεις και στον Γέροντα. Και συ να πεις
στους ανθρώπους να μη φοβούνται τον αντίχριστο. Είμαστε παιδιά του
Χριστού, είμαστε παιδιά της Εκκλησίας” .
Αυτό το πράγμα μου έκανε
πάρα πολλή εντύπωση. Και μου πρόσθεσε: “Να σου πω κάτι;”. Λέω: “Γέροντα,
παρακαλώ”. “Ο Πατριάρχης Δημήτριος πώς ήρθε στην Αθήνα;”. Του λέω: “με
το αεροπλάνο”. “Ε, καλά, ξέρω πως ήρθε με το αεροπλάνο. Κολυμπώντας ήρθε
ο άνθρωπος; Με τι ντοκουμέντα ήρθε;”. Του λέω: “Με διαβατήριο,
Γέροντα”. -”Ελληνικό ή τουρκικό;”. Του λέω: “Δεν ξέρω”. -”Ε, μου κάνεις
και τον σοφό. Με τουρκικό ήρθε. Και ποιο είναι το εθνόσημο της Τουρκίας,
ξέρεις;”. Του λέω: “Δεν ξέρω, Γέροντα”. -”Ε, τότε το παράκανες, δεν
ξέρεις το εθνόσημο της Τουρκίας; Είναι η ημισέληνος. Και ξέρεις πώς
ονομάζεται η ημισέληνος από τους Πατέρες της Εκκλησίας μας, μετά που
εμφανίστηκε ο Μωάμεθ;” Του λέω: “Όχι,Γέροντα”. -”Ε, να πάρω το πτυχίο σου και να το σχίσω. Τι θεολόγος
είσαι εσύ;” [...] “Η ημισέληνος είναι σημείο του αντιχρίστου. Εάν είναι
σημείο του αντιχρίστου η ημισέληνος και ο Πατριάρχης μας έχει στο
διαβατήριό του το σημείο του αντίχριστου (και στις σφραγίδες τους, πόσες
σφραγίδες βάζουν μέσα έξω;), πάει να πει ότι ο Πατριάρχης μας είναι
αντίχριστος; Όχι, ρε παιδί μου, όχι ρε παιδί μου! Μην περιορίζουμε τόσο
πολύ το Ευαγγελικό μήνυμα! Δεν είναι ο Χριστός τόσο στενόμυαλος όσο
είμαστε εμείς οι άνθρωποι που θέλουμε να υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματα.
Έτσι να πεις στον Γέροντα και έτσι να λες στους ανθρωπους: ούτε τον
αντίχριστο να φοβόμαστε ούτε το 666″.(Ανθολόγιο Συμβουλών Γέροντος Πορφυρίου, σελ. 71, 72-75, δ΄ έκδ. 2003)
....................................................................................................................................................................
ΝΑ ΜΗ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ ΤΙΠΟΤΕ. Ο ΘΕΟΣ ΜΑΣ ΑΓΑΠΑ ΠΟΛΥ
Ὁ Γέροντας, καθισμένος κάτω ἀπὸ ἕνα πεῦκο, ἕνα καλοκαιρινὸ ἀπόγευμα,
μᾶς μιλοῦσε γιὰ τὴν ἀπεριόριστη ἐμπιστοσύνη ποὺ πρέπει νὰ ἔχουμε στὴν
πρόνοια τοῦ Θεοῦ: «Ξέρετε, αὐτὸ ποὺ λέει ἡ Γραφή “καὶ αἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς ὑμῶν ἠριθμημέναι εἰσί”, εἶναι πραγματικότητα. Ἔτσι εἶναι.
Τίποτε στὴ ζωή μας δὲν εἶναι τυχαῖο. Ὁ Θεὸς φροντίζει ἀκόμη καὶ γιὰ τὶς
πιὸ μικρὲς λεπτομέρειες τῆς ζωῆς μας. Δὲν ἀδιαφορεῖ γιὰ μᾶς, δὲν
εἴμαστε μόνοι στὸν κόσμο. Μᾶς ἀγαπᾶ πολύ, μᾶς ἔχει στὸ νοῦ του κάθε
στιγμὴ καὶ μᾶς προστατεύει. Πρέπει νὰ τὸ καταλάβουμε αὐτὸ καὶ νὰ μὴ
φοβόμαστε τίποτε».
...................................................................................................................................................................
ΔΕΝ ΘΑ ΦΟΒΑΣΑΙ ΓΙΑ ΤΙΠΟΤΑ
Θέλω να αγαπήσεις το Χριστό που είναι το παν, και τότε, όπου να είσαι, δεν θα φοβάσαι για τίποτα.
Να! Ο Χριστός μας περιμένει και μόλις εμείς του ανοίξουμε μια χαραμάδα στην καρδιά μας, μπαίνει αμέσως μέσα μας και τότε τα έχουμε όλα.
Είναι σαν τον ήλιο, παιδί μου, που όταν τραβήξεις λίγο την κουρτίνα στο
παράθυρο, μπαίνει αμέσως το φως και οι ακτίνες του μέσα στο δωμάτιο και
ζεσταινόμαστε.
.................................................................................................................................................................
ΕΝΟΧΕΣ & ΣΤΕΝΟΧΩΡΙΑ
Ὁ Γέροντας μὲ εἶδε πολὺ λυπημένο καὶ πιεζόμενο ἀπὸ αἰσθήματα ἐνοχῆς καὶ βάλθηκε νὰ μὲ παρηγορεῖ λέγοντας:
"Μὴ στενοχωριέσαι. Ἦταν νὰ γίνει αὐτό. Πρόσεξε. Ἡ μεγάλη λύπη καὶ ἡ
στενοχώρια δὲν εἶναι ἀπὸ τὸν Θεό, εἶναι παγίδα τοῦ διαβόλου"
...................................................................................................................................................................
H AΓΙΑ ΖΩΗ ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ ΑΓΙΑΖΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΩΡΑ ΤΗΣ ΣΥΛΛΗΨΗΣ ΤΟΥ
Νὰ προσεύχονται μὲ πολλὴ ἀγάπη γι’ αὐτό. Ὅπως αἰσθάνεται τὸ γεννημένο
παιδί τους, ἔτσι καὶ τὸ ἔμβρυο αἰσθάνεται τὴν ἔλλειψη τῆς ἀγάπης τῆς
μάνας του, τὰ νεῦρα της, τὸ θυμό της,
τὴν ἀπέχθειά της, καὶ δημιουργοῦνται τραύματα στὴν ψυχούλα, ποὺ τὸ
συνοδεύουν σ’ ὅλη του τὴ ζωή. Τὰ ἅγια συναισθήματα τῆς μάνας καὶ ἡ ἁγία
ζωή της, ἁγιάζουν τὸ παιδί της ἀπὸ τὴν ὥρα τῆς συλλήψεώς του ἀκόμη. Τὰ
ἴδια ἰσχύουν καὶ γιὰ τὸν πατέρα.
.................................................................................................................................
ΘΑ ΚΑΝΕΙΣ ΕΚΤΡΩΣΗ;
- Ὅλοι μοῦ λένε τώρα, ποὺ εἶμαι στὴν
ἀρχὴ τῆς ἐγκυμοσύνης μου, νὰ κάνω τὴν προγεννητικὴ ἐξέταση, γιὰ νὰ εἶμαι
σίγουρη ὅτι δὲν θὰ φέρω στὸν κόσμο ἕνα μογγολικὸ παιδὶ ἢ μὲ ὁποιαδήποτε
ἄλλη ἀναπηρία.
- Κι ὕστερα, τί θὰ κάνεις;
ρώτησε ὁ π. Πορφύριος. Θὰ κάνεις ἔκτρωση; Ἅμα κάνεις τέτοιο πράγμα, νὰ
μὴν ξαναζητήσεις συμβουλή, γιατὶ ἐγὼ δὲν θὰ ἔχω τίποτε πιὰ νὰ σοῦ πῶ.
................................................................................................................................
ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΑΓΙΟΤΗΤΑΣ
Ὁ Γέροντας ἦταν πολὺ τῆς προσευχῆς καὶ συχνὰ μὲ συμβούλευε νὰ προσεύχομαι πρὸς τὸν Κύριό μας.
- Δὲν σώζεται ὁ ἄνθρωπος μόνο μὲ τὶς μετάνοιες, ἀλλὰ καὶ μὲ τὸ "Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με" γίνεσαι ἅγιος.
..................................................................................................................................
Μωρέ, ὁ Χριστὸς εἶπε τοὺς ἐχθροὺς νὰ ἀγαπᾶμε. Τὸ καταλαβαίνεις
αὐτό; Μεγάλο πράγμα νὰ ἀγαπᾶμε ὅλους καὶ νὰ προσευχόμαστε γι' αὐτούς.
Πείραξε ἕναν ἀπὸ σᾶς ὁ διάβολος; Τὸν κάνει ἀνήσυχο, γκρινιάρη,
ταραχοποιό. Ἂν οἱ ἄλλοι δὲν εἶναι ἕτοιμοι σὲ προσευχή, ἡ ταραχὴ μεταδίδεται σὲ ὅλους.
Ἀντίθετα, ἂν ἕνας προσεύχεται γιὰ τοὺς ἄλλους, ἡ ταραχὴ περιορίζεται.
Ἀκτινοβολεῖ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ δι' αὐτοῦ, ἡ χάρις ἐξαπλοῦται σ' ὅλο τὸ
περιβάλλον του καὶ τὸ ἁγιάζει.
..................................................................................................................................
Ἡ πνευματικὴ ἐλευθερία τοῦ Γέροντα
Μοῦ εἶπε ὁ Γέροντας:
Συλλειτουργοῦσα μὲ ἕναν ἱερέα νέο. Ὁ ψάλτης ἔλεγε ἕνα τροπάριο, ἀλλὰ δὲν
ἦταν τοῦ Ἁγίου τῆς ἡμέρας, ὁπότε ὁ νέος ἱερέας βγῆκε στὴν Ὡραία Πύλη
και εἶπε τοῦ ψάλτη νὰ ἀλλάξει τροπάριο, διότι
δὲν ἦταν τὸ σωστό. Τότε ὁ ψάλτης ἀρχίζει νὰ ψέλνει ἄλλο τροπάριο, ἀλλὰ
καὶ πάλι ὁ ἱερέας βγῆκε καὶ τοῦ εἶπε ὅτι καὶ αὐτὸ ἦταν λάθος. Τότε τοῦ
λέω ἐγώ:
"Εὐλογημένε, ἄσε τὸν ψάλτη νὰ πεῖ αὐτὸ ποὺ γνωρίζει.
Ποῦ ξέρει ὁ κόσμος ἂν αὐτὸ εἶναι ἢ ὄχι τὸ σωστό; Ἐγώ, τώρα ποὺ ἔχουμε
Αὔγουστο μήνα, ἐὰν ἔψελνε τὸ "Χριστὸς Ἀνέστη", θὰ τὸν ἄφηνα νὰ τὸ
ψάλει!!!
.............................................................................................................................
Πῆγα ἐκεῖ πάνω, ὑποτακτικός. Ὑποτακτικός, κύριε! Ἐδόθηκα ἐξ
ὁλοκλήρου. Ἀγάπησα τοὺς Γέροντές μου. Τοὺς ἀγάπησα εἰλικρινά. Τοὺς
ἐσεβόμουνα. Τοὺς ἐσεβόμουνα. Τί νὰ σᾶς πῶ ὁ σεβασμός μου! Θεοί!!!
Χριστοί!!! ἦταν γιὰ μένα καὶ οἱ δύο.
Ἀλλὰ ἤξερα ὅμως καὶ τὶ
θέλουνε. Ἀπὸ τὴν ἀγάπη ποὺ τοὺς εἶχα. Τὸ καταλάβαινα πῶς θέλουνε νὰ βάλω
ἕνα πράγμα, πῶς ἤθελαν νἀ κλείσω τὴν πόρτα, πῶς, πῶς… Τὸ καταλάβαινα.
Καὶ πουθενὰ δὲν τοὺς στενοχωροῦσα. Ἐνῶ μοῦ εἴπανε γιὰ τὸ ἐργόχειρο, ὅτι
ἔτσι θὰ τὸ κάνεις. Καὶ εἶπα στὸν παπα-Ἰωαννίκιο:
— Δὲν μοῦ τὰ λὲς ὅλα;
Λέει:
— Νά! Κόβουμε τὸ ξύλο, τὸ βράζουμε, τὸ ἀφήνουμε καὶ στεγνώνει, τὸ κάνουμε ἔτσι, ἔτσι, ἔτσι.
Τὸ
βράδυ, λοιπόν, ἔκανα τὸν κανόνα, ὅλα μόνος μου, πρὶν κοιμηθῶ ἔκανα τὸ
σχέδιο, ὥστε νὰ μὴν βρεθῶ σὲ δυσκολία, δηλαδὴ νὰ μοῦ ποῦνε “Δὲν στὸ
εἴπαμε;”. Δηλαδὴ γιὰ νὰ μὴν τοὺς στενοχωρήσω. Συγχωρᾶτε με. Αὐτὸ τὸ
πράγμα ἡ ἔρημος μὲ ἔκανε, ἡ ὑπακοή, νὰ γίνω τέτοιος. Πολὺ μὲ ὠφέλησε ἡ
ὑπακοή, πάρα πολύ. Δὲν μπορῶ νὰ σᾶς περιγράψω τὶς καλοσύνες τῆς ὑπακοῆς.
Ἡ χάρις τῆς ὑπακοῆς εἶναι ἀπερίγραπτος.
Πῶς ἀλλάζει ὁλόκληρος ὁ ἄνθρωπος! Ψυχικὰ καὶ σωματικὰ. Ἀλλάζει. Ἀλλάζει. Ἐκεῖ μέσα ἔκανα…
Εἶδες
ποὺ τὸ εἶπε καὶ ἡ Κινέζα ὅτι κι αὐτοὶ ποὺ ἀγωνίζονται τὰ παιδιὰ νὰ τὰ
κάνουνε <νὰ μάθουν τὰ δύσκολα κινέζικα γράμματα> εἶναι πάρα πολὺ
ὠφέλιμο. Ἔστω κι ἂν δὲν συνεχίσουν τὰ γράμματα. Καὶ στὶς τέχνες τους,
καὶ στὰ μηχανήματά τους, τοὺς εἶναι ὠφέλιμα. Διότι τὸ μυαλό τους ἔχει
τροχιστεῖ καὶ λειτουργεῖ. Ἔτσι καὶ ἐμένανε ἡ ὑπακοὴ μ’ ἔκανε σ’ ὅλα. Σὲ
ὅλα. Τί νὰ σᾶς πῶ! Μέσα στὰ ἄστρα, στὰ λουλούδια, στὸ χάος, μέσα στὸ
βουνὸ, στὰ ζωάκια τοῦ δρυμοῦ. Παντοῦ. Γνώριζα ὅλα τὰ πουλάκια ἀπὸ τὴ
φωνή τους. Περπατοῦσα καὶ νόμιζα πὼς δὲν ἤμουνα στὴ γῆ ἀπὸ τὴ χαρά μου.
Ἀπὸ τὴν ἄλλη ζωή, ποὺ ζοῦσα μέσα στὴν ψυχή μου. Πέστε με τρελλό. Ὅ,τι
θέλετε πέστε μου. Οὔτε μπορῶ νὰ στὰ περιγράψω αὐτὰ τὰ πράγματα. Ἀλλὰ
ἔτσι λέω κάτι, ὡς ἔγγιστα, ἀνάλογα. Γιατὶ αὐτὰ δὲν λέγονται καὶ δὲν
περιγράφονται κανονικά. Τί λέτε; Μεγάλο πράγμα. Ὅμως παρατηρεῖται μέσα
στὴ θρησκεία μας, εἶναι ὄντως κάτι σπουδαῖο ἡ ὑπακοή. Πολὺ τὴν ἐκθειάζει
ὁ ἴδιος ὁ Κύριος. Καὶ οἱ Ἀπόστολοι. Καὶ μέσα στὴ Γραφὴ πολὺ ἐκθειάζεται
ἡ ὑπακοή».
.................................................................................................................................................................
Δὲν μοῦ ἀρέσει νὰ παρακαλάω τὸν Θεὸ γιὰ κάτι. Νομίζω πὼς εἶναι ἀντιθετο πρὸς τὸ θέλημά Του.
"Μηδεὶς τὸ ἑαυτοῦ ζητείτω, ἀλλὰ τὸ τοῦ ἑτέρου ἕκαστος".
.................................................................................................................................................................
ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΕΡΓΑ. ΟΧΙ ΛΟΓΙΑ...
Ὁ κόσμος σήμερα ἔχει κουρασθεῖ ἀπὸ λόγια, τώρα θέλει νὰ βλέπει ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς χριστιανοὺς ἔργα καλά.
Ἐγὼ αὐτὰ ποὺ κάνω μὲ τὴ Χάρη τοῦ Κυρίου μας τὰ κάνω, γιὰ νὰ βοηθῶ τοὺς ὀλιγόπιστους χριστιανοὺς ἀδελφούς μας.
(Μαθητεύοντας στὸν Γέροντα Πορφύριο)
.................................................................................................................................................................
ΟΤΑΝ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣΑΙ
...μὴν προσεύχεσαι μόνο γιὰ τὸν ἑαυτό
σου. Λέγοντας "Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με", θὰ αἰσθάνεσαι δίπλα σου
ὅλη τὴν ἀδελφότητά σου, ὅλη τὴν Ἐκκλησία εἰς τὴν κάθε γωνιὰ τῆς γῆς,
στρατευομένη, ζῶσα, Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν μας, ἀλλὰ καὶ τὴν θριαμβεύουσα
καὶ τελειωμένη Ἐκκλησία μας. Ὅλοι εἴμαστε ἕνα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Καὶ ὅσοι
θὰ ζήσουν μετὰ ἀπὸ μᾶς, στὴ συντέλεια τῶν αἰώνων.
..................................................................................................................................................................
ΑΚΟΜΗ ΚΙ ΑΝ ΑΔΙΚΕΙΣΑΙ
Ἀκόμη κι ἂν ἀδικεῖσαι, νὰ μὴν
ἀντιλέγεις, οὔτε νὰ νευριάζεις, ἀλλὰ νὰ ὑπομένεις καὶ νὰ σιωπᾶς,
προτιμώντας νὰ πληροφορεῖ ὁ Θεὸς τοὺς ἄλλους γιὰ σένα. Γιατὶ αὐτὸ εἶναι
τὸ δικό σου συμφέρον κι ὄχι νὰ γίνεσαι συνήγορος καὶ ὑπερασπιστὴς τοῦ
ἑαυτοῦ σου.
...................................................................................................................................................................
ΑΓΩΝΙΑ...
Ρωτούσαμε τον Γέροντα Πορφύριο μετά την εισβολή, τι θα γίνει με την Κύπρο κι έλεγε:
"Ας κάνει ο Θεός τη δουλειά Του".
Το ίδιο έλεγε όταν γίνονταν οι μεγάλοι σεισμοί στην Ελλάδα, κι έμενε ανεπηρέαστος από την κατάσταση. Έλεγε:
"Εμείς να γίνουμε καλοί κι ο Θεός ας κάνει ό,τι θέλει".
.................................................................................................................................................................
Μποροῦμε νὰ ἑνωθοῦμε, ἂν κάνουμε μυστικὴ ζωή, χωρὶς νὰ λέμε λόγια
γιὰ τὴν ἀγάπη. Ἔτσι, ἀβίαστα ἑνώνεσαι μὲ τη μυστικὴ ζωή, μὲ ἔρωτα.
Μόνο μὲ τὴ θεία χάρη μποροῦν δυὸ ἄνθρωποι νὰ ἑνωθοῦν πραγματικά.
Μποροῦν λέγοντας τὴν εὐχὴ νὰ ἑνωθοῦν μυστικὰ κι ἂς εἶναι χιλιόμετρα
μακριά.
................................................................................................................................................................
ΜΗΝ ΤΑΠΕΙΝΩΣΕΙΣ ΚΑΝΕΝΑΝ
Μὴν ταπεινώσεις κανέναν ἄνθρωπο
μὲ τὰ λόγια σου ἢ μὲ τὴν συμπεριφορά σου, γιὰ νὰ φανεῖς ἐσὺ ὁ νικητὴς
καὶ ὁ συνάνθρωπός σου ἐξευτελισμένος στὰ μάτια ἄλλου συνανθρώπου σου.
Αὐτὸ ποτὲ νὰ μὴν τὸ κάνεις!
..................................................................................................................................................................
ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑ...
- Αὐτὸς ποὺ ἀγαπᾶ στέλνει καλὴ δύναμη.
Ἡ καλὴ δύναμη πάει πλούσια, ἀλλὰ ἁπαλά, σὰν "θροῦς", ὅπως τὸ γράφει
στὴν Παλαιὰ Διαθήκη. Μπορεῖς νὰ μάθεις νὰ στέλνεις, εἶναι τέχνη.
- Ἄχ, μάθετέ το μου!
- Μαθαίνεται αὐτό;
.................................................................................................................................................................
Μπορεῖ ὁ ἄλλος νὰ σὲ μισεῖ, ἀλλὰ νὰ σοῦ μιλάει μὲ καλὸ τρόπο
ἐξωτερικά, νὰ σοῦ λέει καλὰ λόγια, νὰ σὲ παροτρύνει νὰ πᾶς στὴν
ἐκκλησία. Δὲν πιάνει ὅμως ὁ λόγος του, γιατὶ ἡ κακὴ δύναμη ἐξαπολύεται,
τοῦ ξεφεύγει...
Φθεῦμα λαθραῖον κενὸν οὐ πορεύσεται (= Ὁ κρυφὸς λόγος δὲν πορεύεται ἄπρακτος)
.................................................................................................................................................................
ΝΑ ΜΗ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ ΤΙΠΟΤΕ. Ο ΘΕΟΣ ΜΑΣ ΑΓΑΠΑ ΠΟΛΥ
Ὁ Γέροντας, καθισμένος κάτω ἀπὸ ἕνα πεῦκο, ἕνα καλοκαιρινὸ ἀπόγευμα,
μᾶς μιλοῦσε γιὰ τὴν ἀπεριόριστη ἐμπιστοσύνη ποὺ πρέπει νὰ ἔχουμε στὴν
πρόνοια τοῦ Θεοῦ: «Ξέρετε, αὐτὸ ποὺ λέει ἡ Γραφή “καὶ αἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς ὑμῶν ἠριθμημέναι εἰσί”, εἶναι πραγματικότητα. Ἔτσι εἶναι.
Τίποτε στὴ ζωή μας δὲν εἶναι τυχαῖο. Ὁ Θεὸς φροντίζει ἀκόμη καὶ γιὰ τὶς
πιὸ μικρὲς λεπτομέρειες τῆς ζωῆς μας. Δὲν ἀδιαφορεῖ γιὰ μᾶς, δὲν
εἴμαστε μόνοι στὸν κόσμο. Μᾶς ἀγαπᾶ πολύ, μᾶς ἔχει στὸ νοῦ του κάθε
στιγμὴ καὶ μᾶς προστατεύει. Πρέπει νὰ τὸ καταλάβουμε αὐτὸ καὶ νὰ μὴ
φοβόμαστε τίποτε».
..................................................................................................................................................................
ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΣΑΚΩΘΕΙΤΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ
— Οὔτε μιὰ φορὰ δὲν πρέπει νὰ σᾶς ἀκούσουν τὰ παιδιά σας νὰ τσακώνεστε,
ἤ, ἔστω, νὰ ὑψώνετε τὸν τόνο τῆς φωνῆς σας ὁ ἕνας στὸν ἄλλον.
— Μὰ εἶναι δυνατὸ αὐτό, Γέροντα;
— Καὶ βέβαια εἶναι. Καὶ μάλιστα ἔτσι, ὅπως σᾶς τὸ λέω: οὔτε μιὰ φορά!
................................................................................................................................................................
Ἀνάλογα μὲ τοὺς πειρασμούς, εἶναι καὶ τὰ στεφάνια. Γι’ αὐτὸ κι οἱ μεγαλομάρτυρες τιμοῦνται μὲ ἰδιαίτερο σεβασμό.
Ὁ σωστὰ σκεπτόμενος ἄνθρωπος δὲν ἀγανακτεῖ γιὰ τὸν πειρασμὸ ποὺ τοῦ
παραχώρησε ὁ Κύριος, ἀλλὰ χαίρεται κι εὐχαριστεῖ γιὰ τὴν τιμὴ ποὺ τοῦ
γίνεται
................................................................................................................................................................
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΚΑΙ ΥΠΑΚΟΗ
Μοῦ ἔλεγε ὁ Παππούλης:“Ὅσο πιὸ μακριὰ ἀπὸ τὸ Θεὸ εἶναι ὁ
ἄνθρωπος, τόσο πιὸ πολὺ στενοχωριέται καὶ ταλαιπωρεῖται ἀπὸ διάφορα
πράγματα. Πρέπει νὰ πηγαίνουμε στὸν πνευματικόι μας ὅταν ἔχουμε κάτι
ποὺ μᾶς βασανίζει”.
“Νὰ ἐξομολογεῖσαι τακτικὰ καὶ καλά, γιατὶ καὶ Πατριάρχης νὰ εἶσαι, ἂν δὲν ἐξομολογεῖσαι, δὲν σώζεσαι”, μοῦ εἶπε μιὰ ἄλλη φορά.
Ἔλεγε
ώς, μὲ τὸ μυστήριο τῆς Ἐξομολογήσεως ὅ,τι εἶναι πεσμένο χάμω
ἀνορθώνεται. Μᾶς εἶπε κάποτε τὴ συγκινητικὴ περίπτωση ἑνὸς μοναχοῦ, ὁ
ὁποῖος εἶχε πάει μικρὸς στὸ Ἅγιο Ὄρος καὶ εἶχε πολλὰ χαρίσματα, ποὺ τὸν
ἔκαμναν νὰ νιώθει ὅτι ζοῦσε μέσα στὸν παράδεισο.
Μιὰ ἡμέρα δὲν
ἔκανε ὑπακοὴ σὲ κάτι, ποὺ τοῦ εἶπε ὁ Γέροντάς του, καὶ τοῦ ἔφυγε τότε
ὅλη αὐτὴ ἡ χαριτωμένη κατάσταση. Ὅταν γύρισε ὁ Γέροντάς του κι ἔκανε
ἐξομολόγηση καὶ διαβάστηκε ἡ συγχωρητικὴ εὐχή, ἀμέσως ἐπανῆλθε ἡ
κατάσταση ἐκείνη τῆς χάριτος, τὴν ὁποία εἶχε ἀπολέσει.
Ὁ Γέρων
Πορφύριος τόνιζε πάντοτε ὅτι, ὅταν εἴμαστε μέσα στὴν Ἐκκλησία, ὅταν
συμμετέχουμε στὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, εἴμαστε μέσα στὸν παράδεισο.
Καὶ ὅτι, ὅσο πιὸ πολὺ συμμετέχουμε στὰ Μυστήρια, τόσο πιὸ πολὺ εἴμαστε
στὴν αἰώνια ζωή. Γι’ αὐτὸ καὶ πάντοτε μᾶς θύμιζε τὴ ρήση τοῦ Κυρίου μας:
“Ὁ πιστεύων εἰς τὸν Υἱὸν ἔχει ζωὴν αἰώνιον”.
................................................................................................................................................................
ΤΟ ΜΕΤΡΟ ΤΗΣ ΕΓΚΡΑΤΕΙΑΣ ΤΩΝ ΤΡΟΦΩΝ
Τὸ νὰ τρῶμε καὶ νὰ πίνουμε ἀπ’ ὅλα ὅσα μᾶς παραθέτουν, εὐχαριστώντας
τὸν Θεό, δὲν εἶναι καθόλου ἀντίθετο μὲ τὴν πνευματικὴ γνώση· γιατὶ ὅλα
τὰ δημιουργήματα εἶναι πολὺ καλά. Τὸ νὰ ἀπέχουμε ὅμως εὐχαρίστως ἀπὸ τὰ
πολλὰ καὶ εὐχάριστα φαγητά, αὐτὸ εἶναι δεῖγμα μεγαλύτερης πνευματικῆς
διακρίσεως καὶ γνώσεως. Ὡστόσο, δὲν θὰ καταφρονήσουμε εὐχαρίστως τὰ
εὐχάριστα αὐτοῦ τοῦ κόσμου, ἂν μὲ ὅλη μας τὴν πνευματικὴ αἴσθηση καὶ μὲ
πληροφορία καρδιᾶς δὲν γευθοῦμε τὴ γλυκύτητα τοῦ Θεοῦ.
Ὅταν τὸ
σῶμα εἶναι βαρὺ ἀπὸ πολλὰ φαγητά, κάνει τὸ νοῦ δειλὸ καὶ δυσκίνητο· ἐνῶ
ὅταν ἀτονεῖ ἀπὸ τὴ μεγάλη ἐγκράτεια, κάνει τὸ θεωρητικὸ μέρος τῆς ψυχῆς
νὰ γίνεται σκυθρωπὸ καὶ νὰ ἀποφεύγει τοὺς λόγους. Πρέπει λοιπὸν νὰ
κανονίζουμε τὶς τροφὲς ἀνάλογα μὲ τὴν κατάσταση τοῦ σώματος, ὥστε, ὅταν
εἶναι ὑγιές, νὰ χαλιναγωγεῖται ὅπως πρέπει, καὶ ὅταν εἶναι ἄρρωστο, νὰ
περιθάλπεται μὲ μέτρο. Γιατὶ δὲν πρέπει νὰ ἀτονεῖ στὸ σῶμα ὁ ἀγωνιστής,
ἀλλὰ νὰ ἔχει τὴν ἀπαραίτητη ἀντοχὴ γιὰ τὸν ἀγώνα, ὥστε καὶ οἱ σωματικοὶ
κόποι νὰ συμβάλλουν ἀνάλογα στὴν κάθαρση τῆς ψυχῆς.
Ὅταν ἡ
κενοδοξία μᾶς φλογίζει πολὺ νὰ ἐπιδειχτοῦμε, βρίσκοντας ἀφορμὴ τὴν
ἐπίσκεψη ἀδελφῶν ἢ ξένων, καλὸ εἶναι κατὰ τὸ χρόνο αὐτὸ νὰ ἀφήνουμε τὴ
συνηθισμένη [αὐστηρὴ] δίαιτά μας. Ἔτσι θὰ διώξουμε τὸ δαίμονα τῆς
κενοδοξίας ἄπρακτο, καὶ θὰ τὸν κάνουμε νὰ πενθεῖ περισσότερο γιὰ τὴν
ἐπίθεση ποὺ μᾶς ἔκανε, καὶ ἄριστα θὰ ἐκπληρώσουμε τὸ νόμο τῆς ἀγάπης,
καὶ μὲ τὴ συγκατάβαση δὲν θὰ φανερώσουμε τὸ μυστικὸ τῆς ἐγκράτειας.
..........................................................................................................................................................
Συχνὰ οἱ προσκυνητὲς ζητοῦσαν ἀπὸ τὸν Γέροντα νὰ προσευχηθεῖ γιὰ
ἐκείνους καὶ γιὰ ἀγαπημένα τους πρόσωπα καὶ πάντοτε ὁ Γέροντας ὑποσχόταν
πὼς θὰ τὸ πράξει. Μοῦ γεννήθηκε ἡ ἀπορία: Πῶς μπορεῖ ὁ Γέροντας νὰ
θυμᾶται ἑκατοντάδες ὀνόματα; Μιὰ μέρα ποὺ μιλούσαμε γιὰ τὴν προσευχή,
στρέφεται ξαφνικὰ καὶ μοῦ λέει:- Θὰ μὲ ρωτήσεις ἴσως, πῶς θυμᾶμαι
στὴν προσευχή μου τόσα ὀνόματα. Ἐγὼ εἶμαι ἄνθρωπος ἁμαρτωλὸς καὶ
ἀδύνατος. Λέω, Κύριε, ἐλέησον τὸν Γιῶργο, τὸ Νίκο, τὴ Μαρία, τὴν
Κατερίνα – ὅσα ὀνόματα θυμᾶμαι – καὶ ὅλους ὅσους μοῦ παρήγγειλαν νὰ
προσεύχομαι γι’ αὐτοὺς καὶ ξέχασα τὰ ὀνόματά τους. Κι ὁ Θεός, ἐπειδὴ δὲν
εἶναι πατὴρ Πορφύριος νὰ ξεχνᾶ, ἀλλὰ θυμᾶται ὅλα τὰ ὀνόματα, ἀμέσως
ἔρχεται καὶ ἐλεεῖ ὅλους.
Θαύμασα τὴ θεία φώτισή του καὶ ρώτησα:
- Καὶ τί λέτε, Γέροντα, γιὰ ὅλους αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους στὴν προσευχή σας;
Κι ὁ Γέροντας, μὲ τὸν πιὸ φυσικὸ τρόπο, μοῦ ἀπάντησε:
- Ἔ, νά! Λέω πρῶτα, Κύριε, Ἰησοῦ, Χριστέ, ἐλέησόν με.
- Ἐλέησόν με, λέτε; Μὰ αὐτοὶ σᾶς ζήτησαν νὰ προσευχηθεῖτε γιὰ κείνους, ὄχι γιὰ τὸν ἑαυτό σας, ἀντέτεινα μὲ ἀπορία.
Κι ὁ Γέροντας, γιὰ ἄλλη μιὰ φοά, μὲ κατέλαβε ἐξ ἀπροόπτου, λέγοντας:
- Καλά, ἐσὺ δὲν ξέρεις ὅτι, ἂν ὁ Θεὸς δὲν ἐλεήσει ἐμένα, δὲν ἐλεεῖ οὔτε ἐσένα; Δὲν ξέρεις ὅτι ἐσὺ καὶ ἐγὼ εἴμαστε ἕνα;
Ἁπλά λόγια, ἀλλὰ μὲ πολὺ, πάρα πολὺ μεγάλο βάθος. Τόσο βάθος, ὥστε ὁ
Γέροντας σὲ ἄλλη συζήτηση νὰ πεῖ, ὅτι σ’ αὐτὸ τὸ αἴσθημα τῆς ἑνότητός
μας μὲ τὸν ἄλλον κρύβεται τὸ μυστικὸ τῆς πνευματικῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς.
Ἀργότερα,
διαβάζοντας φιλοπατερικὰ βιβλία, ἔβλεπα ἐκεῖ, ὅτι δὲν ὑπάρχει
μεγαλύτερη ἐλεημοσύνη πρὸς τοὺς ἄλλους ἀπὸ τὸν προσωπικό μας ἁγιασμό.
Θυμήθηκα τὰ λόγια τοῦ π. Πορφυρίου, ὅταν διάβαζα τὴ βιογραφία τοῦ Ἁγίου
Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ, ποὺ ἔλεγε: “Ἀπόκτησε τὴν εἰρήνη τοῦ Θεοῦ μέσα σου
καὶ χιλιάδες ἄνθρωποι θὰ σωθοῦν γύρω σου”. Καὶ μήπως αὐτὸ δὲν συνέβαινε
στὸν π. Πορφύριο; Ὅσο γιὰ ἐκεῖνο τὸ ἐκπληκτικὸ “ἐγὼ κι ἐσὺ εἴμαστε ἕνα”,
πιστεύω ὅτι ἰσχύει, δυνάμει καὶ ἐνεργείᾳ, γιὰ τὸν Γέροντα, ὁ ὁποῖος μὲ
τὴ ζωή του πραγματοποίησε τὴν ἀρχιερατικὴ προσευχὴ τοῦ Κυρίου “ἵνα
πάντες ἓν ὦσι”.
................................................................................................................................................................
Η ΣΙΩΠΗ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ
Ὁ π. Πορφύριος, ἂν καὶ λυπόταν, δὲ θύμωνε ὅταν ἔβλεπε νὰ τὸν
ἐπισκέπτονται ψυχὲς νωθρές, ὀκνηρές, ἐγωκεντρικές, ἀνέτοιμες. Ἦταν
ἀπεριόριστα ἀνεκτικὸς καὶ συγκαταβατικὸς στὶς ἁμαρτίες μας. Καὶ αὐτὸ τὸ
ἔκανε, ὄχι γιὰ νὰ τὶς δικαιολογήσει, ἀλλὰ γιὰ νὰ κεντρίσει τὸ φιλότιμό
μας νὰ τὶς πολεμήσουμε.
Γιὰ νὰ μᾶς βοηθήσει στὸν πόλεμο αὐτό,
προσέφευγε στὴ χρήση τῶν χαρισμάτων του, ποὺ γέμιζαν τὴν ψυχὴ τῶν
ἐπισκεπτῶν μὲ ἔκπληξη καὶ δέος. Μερικὲς φορὲς ἱκανοποιοῦσε, μὲ τρόπο
θαυματουργικό, αἰτήματα τῶν προσκυνητῶν, ἀλλὰ ποτὲ χωρὶς βαθύτερη
πνευματικὴ ἀναφορά. Δὲν ἀπέβλεπε νὰ γίνει προσωρινὰ ἀρεστός, ἀλλὰ
μονίμως χρήσιμος. Καὶ ὄντως, θὰ ἀδικοῦσε τοὺς προσκυνητές, ἂν
περιοριζόταν στὸ νὰ τοὺς λύσει τὰ πρόσκαιρα προβλήματά τους, κρατώντας
γι’ αὐτοὺς κλειστὴ τὴν πόρτα τοῦ παραδείσου, ὅπου δὲν ὑπάρχουν πλέον
προβλήματα.
Ὅταν ὅμως ἔβλεπε, ὅτι δὲν ὑπάρχουν δυνατότητες γι’
αὐτὴ τὴν πνευματικὴ ἀναφορὰ στὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς, ἐξαιτίας ἐγωιστικῶν
ἀντιστάσεων, δὲ χρησιμοποιοῦσε τὰ χαρίσματά του, γιὰ νὰ μὴν ἐπιβαρύνει
τὴ θέση τῶν ἐπισκεπτῶν μὲ δωρεές, ποὺ τοὺς προσφέρθηκαν καὶ τὶς ἄφησαν
ἀναξιοποίητες. Περίμενε νὰ καμφθοῦν οἱ ἀντιστάσεις. Σιωποῦσε τότε, ἀλλὰ
δὲν ἀδιαφοροῦσε γι’ αὐτούς. Τοὺς βοηθοῦσε μὲ τὴν προσευχή του, ποὺ ἦταν
πιὸ ἀποτελεσματικὴ ἀπὸ τὰ λόγια του. Δὲν ἄφηνε κανέναν ἀβοήθητο, ἔστω κι
ἂν παρεξηγοῦσαν πολλοὶ τὴν σιωπή του. Ἄλλοτε ἡ σιωπή του εἶχε τὴν αἰτία
της στοὺς παροξυσμοὺς τῶν πολλῶν ἀσθενειῶν του, ἄλλοτε στὴν ἔλλειψη
ἐσωτερικῆς πληροφορίας γιὰ τὸ πρακτέο κι ἄλλοτε σὲ αἰτίες, ποὺ μόνο ὁ
Θεὸς κι ἐκεῖνος γνώριζαν.
“Δὲν μπορῶ, νὰ σοῦ μιλήσω…”
Πῆγα στὸν Γέροντα Πορφύριο καὶ ὅταν μπῆκα στὸ κελί του, τὸν εἶδα ξαπλωμένο καὶ ἄρρωστο στὸ κρεβάτι του. Μὲ ρώτησε:
- Τί θέλεις, παιδί μου;
Κι ἐγὼ τοῦ ἀπάντησα:
- Γέροντα, ἔχω ἕνα πρόβλημα καὶ θέλω νὰ σᾶς συμβουλευτῶ, γιὰ νὰ μοῦ πεῖτε τί νὰ κάνω.
Τότε
ὁ Γέροντας ἔκανε τὸ ἑξῆς: Μέσα στὸ κελί του εἶχε ἕναν παπαγάλο, ὁ
ὁποῖος πετοῦσε ἀπὸ ἔπιπλο σὲ ἔπιπλο. Σ’ ἕνα τραπέζι πάνω ἦταν τὸ κλουβί
του. Ἔκανε μιὰ κίνηση τοῦ χεριοῦ του ὁ Γέροντας καὶ φωνάζοντας: “Ἔ, μπὲς
στὸ κλουβί σου!”, ὁ παπαγάλος μπῆκε μέσα στὸ κλουβὶ καὶ μᾶς κοιτοῦσε
ἀπὸ ἐκεῖ. Τότε γύρισε πρὸς ἐμένα ὁ Γέροντας καὶ μὲ τόνο κάπως αὐστηρὸ
στὴ φωνή του μοῦ εἶπε:
- Εἶδες, παιδάκι μου; Ὁ παπαγάλος, ὅταν τοῦ
εἶπα νὰ μπεῖ στὸ κλουβί, ἔκανε ὑπακοὴ καὶ μπῆκε. Ἐσὺ ὅμως δὲν ἔχεις
διάθεση νὰ ὑπακούσεις σὲ ὅ,τι καὶ νὰ σοῦ πῶ, γι’ αὐτὸ κι ἐγὼ δὲν μπορῶ
νὰ σοῦ πῶ τίποτε ἀπολύτως.
...............................................................................................................................................................
ΝΑ ΑΓΑΠΑΜΕ ΠΟΛΥ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
Γιὰ νὰ διατηρήσουμε τὴν ἑνότητά μας, θὰ πρέπει νὰ κάνουμε ὑπακοὴ στὴν
Ἐκκλησία, στοὺς ἐπισκόπους της. Ὑπακούοντας στὴν Ἐκκλησία, ὑπακούουμε
στὸν ἴδιο τὸν Χριστό. Ὁ Χριστὸς θέλει νὰ γίνουμε μία ποίμνη μὲ ἕναν
ποιμένα. Νὰ πονᾶμε γιὰ τὴν Ἐκκλησία. Νὰ τὴν ἀγαπᾶμε πολύ. Νὰ μὴ
δεχόμαστε νὰ κατακρίνουν τοὺς ἀντιπροσώπους της.
Στὸ Ἅγιον Ὄρος τὸ
πνεῦμα ποὺ ἔμαθα ἦταν ὀρθόδοξο, βαθύ, ἅγιο, σιωπηλό, χωρὶς ἔριδες,
χωρὶς καυγάδες καὶ χωρὶς κατακρίσεις. Νὰ μὴν πιστεύουμε τοὺς
ἱεροκατηγόρους. Καὶ μὲ τὰ μάτια μας νὰ δοῦμε κάτι ἀρνητικὸ νὰ γίνεται
ἀπὸ κάποιον ἱερωμένο, νὰ μὴν τὸ πιστεύουμε, οὔτε νὰ τὸ σκεφτόμαστε, οὔτε
νὰ τὸ μεταφέρουμε. Τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ γιὰ τὰ λαϊκὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας
καὶ γιὰ κάθε ἄνθρωπο. Ὅλοι εἴμαστε Ἐκκλησία.
Ὅσοι κατηγοροῦν τὴν
Ἐκκλησία γιὰ τὰ λάθη τῶν ἐκροσώπων της, μὲ σκοπὸ δῆθεν νὰ βοηθήσουν γιὰ
τὴ διόρθωση, κάνουν μεγάλο λάθος. Αὐτοὶ δὲν ἀγαποῦν τὴν Ἐκκλησία, οὔτε
βέβαια τὸν Χριστό. Τότε ἀγαπᾶμε τὴν Ἐκκλησία, ὅταν μὲ τὴν προσευχή μας
ἀγκαλιάζουμε κάθε μέλος της καὶ κάνουμε ὅ,τι κάνει ὁ Χριστός.
Θυσιαζόμαστε, ἀγρυπνοῦμε, κάνουμε τὸ πᾶν, ὅπως Ἐκεῖνος, ὁ Ὁποῖος
"λοιδορούμενος οὐκ ἀντελοιδόρει, πάσχων οὔκ ἠπείλει". (Βίος καὶ Λόγοι Γέροντος Πορφυρίου, σελ. 196)
.................................................................................................................................................................
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ
— Ἀκούω πολλοὺς νὰ λένε γιὰ κορεσμό. Αὐτὸ δὲν πρέπει νὰ λέγεται,
διότι κόρος γιὰ τὸν χριστιανὸ δὲν πρέπει νὰ ὑπάρχει. Μέχρι τὴν τελευταία
του στιγμὴ ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ ἐργάζεται. Βλέπω τὸν ἑαυτό μου. Τί
περιμένω ἐγὼ τώρα σὲ αὐτὴ τὴν ἡλικία ποὺ εἶμαι; Ἀλλὰ πρέπει νὰ κινοῦμαι,
γιὰ νὰ δημιουργῶ ἔστω καὶ λίγο στὴν ζωή. Ἐσὺ πρέπει νὰ βρίσκεσαι στὴν
δουλειά σου.
— Γέροντα, τί νὰ τὰ κάνω τὰ χρήματα; Μοῦ δημιουργοῦν ἀγωνία μεγάλη, τοῦ λέω.
— Νὰ τὰ δώσεις σὲ ἀνθρώπους ποὺ ἔχουν ἀνάγκη, δηλαδὴ ἐλεημοσύνη, μοῦ ἀπαντᾶ.
...................................................................................................................................................................
"Ὁ
Θεὸς δὲν τιμωρεῖ, ὁ ἄνθρωπος αὐτοτιμωρεῖται, ἀπομακρυνόμενος ἀπὸ τὸν
Θεό. Εἶναι ἂς ποῦμε: Ἐδῶ νερό, ἐκεῖ φωτιά. Εἶμαι ἐλεύθερος νὰ διαλέξω.
Βάζω τὸ χέρι μου στὸ νερό δροσίζομαι. Τὸ βάζω στὴ φωτιά, καίγομαι" (Ἀνθ.
Συμβουλῶν)
................................................................................................................................................................
Δὲν πρέπει νὰ χαϊδεύουμε τὸ ἕνα παιδὶ μπροστὰ στὸ ἄλλο. Ζηλεύουν.
................................................................................................................................................................
Νὰ προσεύχεσαι χωρὶς ἀγωνία, ἤρεμα, μὲ ἐμπιστοσύνη στὴν ἀγάπη καὶ στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Μὴν κουρασθεῖς νὰ προσεύχεσαι!
................................................................................................................................................................
Ὁ
Γέροντας ἐξαγιαζόταν ἀγαπώντας. Μιὰ μέρα μοῦ εἶπε: "Ὅταν ἀγαποῦμε τὸν
Χριστό, τὰ ἁμαρτωλά μας πάθη ὑποχωροῦν μόνα τους, χάνουν τὴ δύναμή τους
μπροστὰ στὴ δύναμη τῆς ἀγάπης. Ὅταν ξημερώσει καὶ φωτίσει τὸ δωμάτιό μας
ὁ ἥλιος, τὸ σκοτάδι φεύγει, δὲν μπορεῖ νὰ μείνει.
................................................................................................................................................................
Ἐγὼ
θὰ προσευχηθῶ. Ἀλλὰ αὐτὸ δὲν ἀρκεῖ. Πρέπει ἡ προσευχή μου νὰ βρίσκει ἀπὸ
σᾶς μιὰν ἀνταπόκριση. Γιατὶ ὁ Θεός, ποὺ θέλει νὰ στείλει τὴ Χάρη Του σ'
ἐμᾶς, πρέπει νὰ βρεῖ τὴν ἀγκαλιά μας ἀνοιχτή, ὥστε νὰ δεχτεῖ τὴ Χάρη
Του. Καὶ εἴτε μᾶς θεραπεύσει ἀπὸ τὴν ἀρρώστια μας, εἴτε ἐπιτρέψει νὰ
συνεχιστεῖ ἡ δοκιμασία τῆς ἀσθένειάς μας, ἡ ἐνέργειά Του θὰ εἶναι γιὰ τὸ
ψυχικό μας ὄφελος.
..................................................................................................................................................................
"Tὸ
μέγα ὅπλο γιὰ τὴ σωτηρία ὅλων μας εἶναι ἡ ἐπιείκεια. Τὸ ἔλεος, τὸ ὁποῖο
μᾶς ἔρχεται ἀπὸ τὸν Θεό, πρέπει κι ἐμεῖς μὲ τὴ σειρά μας νὰ τὸ δίνουμε
ὡς ἀντίδωρο στοὺς ἄλλους. Ἂν χρειαστεῖ νὰ πεῖτε σὲ κάποιον ὅτι ψεύδεται,
μὴν τοῦ πεῖτε ὅτι λέει ψέματα, διότι εἶναι φυσικὸ νὰ πληγωθεῖ καὶ ν'
ἀντιδράσει. Πέστε του ὅτι δὲν τὰ λέει μὲ ἀκρίβεια..." (Ἀνθολόγιο
συμβουλῶν, σελ. 53)
................................................................................................................................................................
"Δὲν
θέλω μὲ τὸ φόβο τοῦ θανάτου νὰ πλησιάσεις τὸν Θεό. Θέλω μὲ τὴν πολλὴ
ἀγάπη πρὸς Αὐτὸν νὰ τὸ κάνεις. Αὐτὸ εἶναι τὸ ἀνώτερο, παιδί μου".
.................................................................................................................................................................
"Ὅσο πιὸ ἐπιθετικὸ εἶναι ἕνα παιδί, τόσο πιὸ εὐαίσθητο εἶναι"
.................................................................................................................................................................
Ὁ
άνθρωπος ποὺ ἔχει δώσει τὴν καρδιά του στὸν Χριστὸ δὲν ὑποφέρει, ὅσες
δυσκολίες καὶ νὰ συμβοῦν. Χαίρεται, εἶναι γεμάτος ἐσωτερική χαρά. Εἶναι
δραστήριος, προσεκτικός. Δὲν κάνει λάθη, ζημιές. Τὸ μυαλό, τὰ χέρια, τὰ
πόδια, ὅλα κινοῦνται ἀπὸ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ. (Ἀνθολόγιο Συμβουλῶν
Γέροντος Πορφυρίου, σελ. 211)
.................................................................................................................................................................
Ὅποιος θέλει να γίνει χριστιανός, πρέπει πρῶτα νὰ γίνει ποιητής!
Ἡ ψυχή του Χριστιανοῦ πρέπει νὰ εἶναι λεπτή, ὅλο νὰ πετάει, νὰ ζεῖ μές
στὰ ὄνειρα. Νὰ πετάει μὲς στ' ἄπειρο, μὲς στ' ἄστρα, μὲς στὰ μεγαλεῖα
τοῦ Θεοῦ, μὲς στὴ σιωπή.
Ὅποιος θέλει νὰ γίνει χριστιανός, πρέπει
πρῶτα νὰ γίνει ποιητής. Αὐτὸ εἶναι. Πρέπει νὰ πονάεις. Ν' ἀγαπάεις καὶ
νὰ πονάεις. Νὰ πονάεις γι' αὐτὸν ποὺ ἀγαπάεις.
..................................................................................................................................................................
Tὸ ἐσωτερικό μας μπέρδεμα...
Τὸ "μπέρδεμα", ὅπως συνήθιζε νὰ λέει ὁ Γέρων Πορφύριος, συμβαίνει μόνο
ὅταν δὲν ἐφαρμόζουμε τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ αὐτὰ ποὺ ἐμεῖς, λόγω τοῦ
ἐγωισμοῦ μας, θεωροῦμε σωστὰ καὶ πρέποντα στὴ δεδομένη περίπτωση.
(Ἀνθολόγιο Συμβουλῶν, σελ. 219)
....................................................................................................................................................................
Να
προσεύχεσθε για την κάθαρση κάθε ανθρώπου, για να μιμηθείτε τον αγγελικό
τρόπο στη ζωή σας. Οι άγγελοι δεν προσεύχονται για τον εαυτό τους. Εγώ
έτσι προσεύχομαι για τους ανθρώπους, για την Εκκλησία, για το Σώμα της
Εκκλησίας. Την ώρα που προσεύχεσθε για την Εκκλησία, απαλλάσσεσθε κι απ'
τα πάθη. Την ώρα που δοξολογείτε, απαλύνεται η ψυχούλα σας και
αγιάζεται υπό της θείας χάριτος. Αυτή την τέχνη θέλω να μάθεται.
....................................................................................................................................................................
Όταν προσεύχεσαι, μή
προσεύχεσαι μόνο για τον εαυτό σου. Λέγοντας "Κύριε Ιησού Χριστέ,
ελέησόν με", θα αισθάνεσαι δίπλα σου όλη την αδελφότητά σου, όλη την
Εκκλησία εις την κάθε γωνιά της γης, στρατευομένη, ζώσα, Ορθόδοξον
Εκκλησίαν μας.
Αλλά και την θριαμβεύουσα και τελειωμένη Εκκλησία
μας. Όλοι είμαστε ένα ενώπιον του Θεού. Και όσοι θα ζήσουν μετά από μας,
στη συντέλεια των αιώνων.
(Ανθολόγιο συμβουλών Γέροντος Πορφυρίου, σελ. 381)
....................................................................................................................................................................
ΠΗΓΗ///////////WWW.porphyrios.net
ΩΦΕΛΙΜΟΙ ΛΟΓΟΙ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ
• Ὅταν ἡ ψυχὴ εἶναι ταραγμένη,
θολώνει τὸ λογικὸ καὶ δὲ βλέπει καθαρά. Μόνο, ὅταν ἡ ψυχὴ εἶναι ἤρεμη,
φωτίζει τὸ λογικό, γιὰ νὰ βλέπει καθαρὰ τὴν αἰτία κάθε πράγματος.
• Ἡ ψυχὴ εἶναι πολὺ βαθιὰ καὶ μόνο ὁ Θεὸς τὴ γνωρίζει.
•
Γιατί νὰ κυνηγᾶμε τὰ σκοτάδια; Νά, θὰ ἀνάψουμε τὸ φῶς καὶ τὰ
σκοτάδια θὰ φύγουν μόνα τους. Θὰ ἀφήσουμε νὰ κατοικήσει σ᾿ ὅλη τὴν ψυχή
μας ὁ Χριστὸς καὶ τὰ δαιμόνια θὰ φύγουν μόνα τους.
• Ὅταν ἔρθει
μέσα μας ὁ Χριστός, τότε ζοῦμε μόνο τὸ καλό, τὴν ἀγάπη γιὰ ὅλο τὸν
κόσμο. Τὸ κακό, ἡ ἁμαρτία, τὸ μίσος ἐξαφανίζονται μόνα τους,
δὲν μποροῦν, δὲν ἔχουν θέση, νὰ μείνουν.
• Νὰ μὴν ἐνδιαφέρεσαι ἂν σὲ ἀγαποῦν, ἀλλὰ ἂν ἐσὺ ἀγαπᾶς τὸ Χριστὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους. Μόνο ἔτσι γεμίζει ἡ ψυχή.
•
Στὴν ψυχή, ποὺ ὅλος ὁ χῶρος της εἶναι κατειλημμένος ἀπὸ τὸ Χριστό,
δὲν μπορεῖ νὰ μπεῖ καὶ νὰ κατοικήσει ὁ διάβολος, ὅσο κι ἂν
προσπαθήσει, διότι δὲν χωράει, δὲν ὑπάρχει κενὴ θέση γι᾿ αὐτόν.
•
Ὁ σκοπός μας δὲν εἶναι νὰ καταδικάζουμε τὸ κακό, ἀλλὰ νὰ
τὸ διορθώνουμε. Μὲ τὴν καταδίκη ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ χαθεῖ, μὲ
τὴν κατανόηση καὶ βοήθεια θὰ σωθεῖ.
• Τὸ κακὸ ἀρχίζει ἀπὸ τὶς
κακὲς σκέψεις. Ὅταν πικραίνεσαι καὶ ἀγανακτεῖς, ἔστω μόνο μὲ τὴ σκέψη,
χαλᾶς τὴν πνευματικὴ ἀτμόσφαιρα. Ἐμποδίζεις τὸ Ἅγιο Πνεῦμα νὰ ἐνεργήσει
καὶ ἐπιτρέπεις στὸ διάβολο νὰ μεγαλώσει τὸ κακό. Ἐσὺ πάντοτε νὰ
προσεύχεσαι, νὰ ἀγαπᾶς καὶ νὰ συγχωρεῖς, διώχνοντας ἀπὸ μέσα σου κάθε
κακὸ λογισμό.
• Ὁ ἄνθρωπος τοῦ Χριστοῦ πρέπει ν᾿ ἀγαπήσει τὸ Χριστό, κι ὅταν
ἀγαπήσει τὸ Χριστό, ἀπαλλάσσεται ἀπ᾿ τὸ διάβολο, ἀπὸ τὴν κόλαση καὶ ἀπὸ
τὸ θάνατο.
• Νὰ προσεύχεσαι χωρὶς ἀγωνία, ἤρεμα, μὲ ἐμπιστοσύνη στὴν ἀγάπη καὶ τὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ.
•
Δὲν πρέπει νὰ πολεμᾶτε τὰ παιδιά σας, ἀλλὰ τὸν σατανᾶ ποὺ πολεμᾶ
τὰ παιδιά σας. Νὰ τοὺς λέτε λίγα λόγια καὶ νὰ κάνετε πολλὴ προσευχή.
•
Ἡ προσευχὴ κάνει θαύματα. Δὲν πρέπει ἡ μητέρα νὰ ἀρκεῖται στὸ
αἰσθητὸ χάδι στὸ παιδί της, ἀλλὰ νὰ ἀσκεῖται στὸ πνευματικὸ χάδι τῆς
προσευχῆς.
• Ἡ σωτηρία τοῦ παιδιοῦ σας περνάει μέσα ἀπὸ τὸν ἐξαγιασμὸ τὸ δικό σας.
• Ὁ ἁγιασμὸς δὲν εἶναι ἀκατόρθωτο πράγμα, εἶναι μάλιστα εὔκολος, φθάνει ἐσεῖς νὰ ἀποκτήσετε ταπείνωση καὶ ἀγάπη.
• Ἂν θέλεις μπορεῖς νὰ ἁγιάσεις καὶ μέσα στὴν Ομόνοια.
•
Νὰ παρακαλᾶς τὸ Θεὸ νὰ συγχωρήσει τίς ἁμαρτίες σου. Κι ὁ Θεός,
ἐπειδὴ θὰ τὸν παρακαλᾶς πονεμένος καὶ ταπεινωμένος, θὰ σοῦ συγχωρήσει
τὶς ἁμαρτίες σου καὶ θὰ σὲ κάνει καλὰ καὶ στὸ σῶμα.
• Ὅταν
προσεύχεσαι, νὰ ξεχνᾶς τὴν σωματική σου ἀῤῥώστια, νὰ τὴν ἀποδέχεσαι σὰν
κανόνα, σὰν ἐπιτίμιο, γιὰ τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν σου. Γιὰ τὰ παραπέρα
μὴν ἀνησυχεῖς, ἄφησέ τα στὸ Θεὸ κι ὁ Θεὸς ξέρει τὴ δουλειά Του.
•
Οἱ ἀσθένειες μᾶς βγάζουν σὲ καλό, ὅταν τὶς ὑπομένουμε
ἀγόγγυστα, παρακαλώντας τὸ Θεὸ νὰ μᾶς συγχωρήσει τὶς ἁμαρτίες καὶ
δοξάζοντας τὸ ὄνομά Του.
• Η μεγάλη λύπη καὶ ἡ στενοχώρια δὲν εἶναι ἀπὸ τὸ Θεό, εἶναι παγίδα τοῦ διαβόλου.
• Νὰ γεμίσεις τὴν ψυχή σου μὲ Χριστό, μὲ θεῖο ἔρωτα, μὲ χαρά. Ἡ χαρὰ τοῦ Χριστοῦ θὰ σὲ γιατρέψει.
• Ὁ Θεὸς φροντίζει ἀκόμη καὶ γιὰ τὶς πιὸ μικρὲς λεπτομέρειες τῆς ζωῆς μας. Δὲν ἀδιαφορεῖ γιὰ μᾶς, δὲν εἴμαστε μόνοι στὸν κόσμο.
•
Ὁ Θεὸς μᾶς ἀγαπάει πολύ, μᾶς ἔχει στὸ νοῦ Του κάθε στιγμὴ καὶ
μᾶς προστατεύει. Πρέπει νὰ τὸ καταλάβουμε αὐτὸ καὶ νὰ μὴ φοβούμαστε
τίποτε.
• Μόνο ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ, μόνο ἡ ἀληθινὴ ἀγάπη μας, ποὺ θυσιάζεται
μυστικὰ γιὰ τοὺς ἄλλους, μπορεῖ νὰ σώσει καὶ τοὺς ἄλλους καὶ μᾶς.
• Ἡ ἀγάπη χρειάζεται θυσίες. Νὰ θυσιάζουμε ταπεινὰ κάτι δικὸ μας, ποὺ στὴν πραγματικότητα εἶναι τοῦ Θεοῦ.
•
Εὐτυχία μέσα στὸ γάμο ὑπάρχει, ἀλλὰ ἀπαιτεῖ μία προϋπόθεση: νὰ
ἔχουν ἀποκτήσει οἱ σύζυγοι πνευματικὴ περιουσία, ἀγαπώντας τὸ Χριστὸ
καὶ τηρώντας τὶς ἐντολές Του. Ἔτσι θὰ φτάσουν νὰ ἀγαπιοῦνται ἀληθινὰ
μεταξύ τους καὶ νὰ εἶναι εὐτυχισμένοι.
• Εἶναι προτιμότερο νὰ ἀποτύχεις σὰν λαϊκός, παρὰ σὰν μοναχός.
• Ὁ ὀρθόδοξος ἀσκητισμὸς δὲν εἶναι μόνο γιὰ τὰ μοναστήρια, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸν κόσμο.
•
Πολλοὶ λένε ὅτι ἡ χριστιανικὴ ζωὴ εἶναι δυσάρεστη καὶ δύσκολη, ἐγὼ
λέω ὅτι εἶναι εὐχάριστη καὶ εὔκολη, ἀλλὰ ἀπαιτεῖ δυὸ
προϋποθέσεις: ταπείνωση καὶ ἀγάπη.
• Ἂν ἔρθει ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ, ὅλοι καὶ ὅλα ἀλλάζουν, ἔλα ὅμως ποὺ γιὰ νὰ ἔρθει, χρειάζεται πρῶτα νὰ ταπεινωθοῦμε!
•
Μπορεῖ κάποιος νὰ μιλάει γιὰ τὶς ἁμαρτίες του καὶ νὰ εἶναι
ὑπερήφανος κι ἄλλος νὰ μιλάει γιὰ τὶς ἀρετές του καὶ νὰ εἶναι ταπεινός.
•
Νὰ εἴμαστε ταπεινοί, ἀλλὰ νὰ μὴν ταπεινολογοῦμε. Ἡ ταπεινολογία
εἶναι παγίδα τοῦ διαβόλου, ποὺ φέρνει τὴν ἀπελπισία καὶ τὴν ἀδράνεια,
ἐνῶ ἡ ἀληθινὴ ταπείνωση φέρνει τὴν ἐλπίδα καὶ τὴν ἐργασία τῶν ἐντολῶν
τοῦ Χριστοῦ.
• Δὲ γίνεται κανεὶς χριστιανὸς μὲ τὴν τεμπελιά, χρειάζεται δουλειά, πολλὴ δουλειά.
• Τὸ πᾶν εἶναι νὰ ἀγαπήσει ὁ ἄνθρωπος τὸ Χριστὸ καὶ ὅλα τὰ προβλήματα τακτοποιοῦνται.
•
Καὶ τώρα τὸ Ἅγιο Πνεῦμα θέλει νὰ μπεῖ στίς ψυχὲς μας, ὅπως καὶ
τότε, ἀλλά σέβεται τὴν ἐλευθερία μας, δὲ θέλει νὰ τὴν παραβιάσει.
Περιμένει νὰ τοῦ ἀνοίξουμε μόνοι μας τὴν πόρτα καὶ τότε θὰ μπεῖ στὴν
ψυχή μας καὶ θὰ τὴν μεταμορφώσει. Ὅταν ἔρθει καὶ κατοικήσει σ᾿ ὅλο τὸ
χῶρο τῆς ψυχῆς μας ὁ Χριστός, τότε φεύγουν ὅλα τὰ προβλήματα, ὅλες οἱ
πλάνες, ὅλες οἱ στενοχώριες. Τότε φεύγει καὶ ἡ ἀμαρτία.
Καὶ εἶπε μόνο: “Εὔχομαι στὸν Θεό”.
..................................................................................................................................................................
ΜΗ ΛΕΣ ΤΙ ΣΧΕΔΙΑΖΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ
Μὴ λὲς σὲ κανέναν τὰ μυστικά σου καὶ μὴν ὁμιλεῖς ὅτι αὐτὸ θὰ κάνω ἢ ἐκεῖνο, διότι τότε σὲ ἀκούει ὁ πονηρὸς καὶ βάζει ὅλη τὴ δύναμή του καὶ σὲ ἀναποδογυρίζει.
..................................................................................................................................................................
ΘΑ ΣΤΟ ΠΛΗΡΩΣΕΙ Ο ΘΕΟΣ
Ὅταν ἤμουν πρόεδρος σὲ ἕνα Ἵδρυμα, δημιουργήθηκε ἕνα σοβαρὸ πρόβλημα. Τὸ Ἵδρυμα αὐτὸ ἔχει ἕνα οἰκόπεδο 11 στρέμματα καὶ κάτι κτίρια παλαιά. Ὅταν ζοῦσε ἡ ἱδρύτρια πούλησε σὲ κάποιον ἑνάμισυ στρέμμα καὶ αὐτὸς ἔκτισε ἐκεῖ ἐργοστάσιο.
Τέσσερα χρόνια μετὰ τὴν ἵδρυση τοῦ φιλανθρωπικοῦ Ἱδρύματος, ὁ ἐν λόγῳ κύριος πῆρε ἀπὸ τὸ οἰκόπεδο τοῦ Ἱδρύματος, χωρὶς νὰ ρωτήσει κανέναν, ἕνα στρέμμα καὶ ἐγκατέστησε σ’ αὐτὸ ἕνα ἄγαλμα μὲ κάτι συντριβάνια. Ὁ προηγούμενος πρόεδρος ἢ δὲν τὸ εἶδε ἢ δὲν ἐνδιαφέρθηκε.
Ἐγὼ ὅμως, ὅταν ἀνέλαβα πρόεδρος, ἔφερα τεχνίτη νὰ τὸ περιφράξω σύμφωνα μὲ τὰ νόμιμα ὅρια. Τότε ἐκεῖνος ἔκανε προσωρινὰ μέτρα καὶ ἰσχυρίσθηκε ὅτι αὐτὸ τὸ οἰκόπεδο τοῦ τὸ ἔδωσε ἡ ἱδρύτρια. Ἡ ψευδομάρτυς διευθύντρια τοῦ εἶπε ὅτι ἦταν μπροστὰ ὅταν ἡ ἱδρύτρια τοῦ εἶπε τάχα, στὸ δωρίζω.
Σὲ ἐρώτηση τοῦ δικηγόρου τοῦ ἱδρύματος ποιὰ χρονολογία ἔγινε αὐτό, αὐτὴ εἶπε τὸ 1970. Ἡ πώληση εἶχε γίνει στὶς 12/12/66 καὶ στὶς 18/1/67 πέθανε ἡ ἱδρύτρια –σύμφωνα μὲ τὴν ληξιαρχικὴ πράξη θανάτου της.
Ὅταν ἦλθε ἐπὶ τόπου ἡ εἰρηνοδίκης, εἶπα στὸν δικηγόρο τοῦ ἀντιδίκου: «Πρόσεξε, διότι αὐτὸ ποὺ κάνεις εἶναι κακὸ καὶ θὰ στὸ πληρώσει ὁ Θεός, διότι τὸ Ἵδρυμα εἶναι φιλανθρωπικὸ γιὰ ἄπορα κορίτσια κ.λπ.».
Τὴν ἄλλη μέρα πάω στὸν Γέροντα καὶ μοῦ λέει:
Ἦλθε χθὲς μία γυναίκα καὶ μοῦ ὁμολόγησε πὼς σὲ δικηγόρο ποὺ κοίταξε νὰ τὴν ἀδικήσει εἶπε: «Αὐτὸ ποὺ κάνεις θὰ στὸ πληρώσει ὁ Θεός». Ἐγὼ τῆς εἶπα πὼς αὐτὸ εἶναι κατάρα καὶ ἐὰν ἐξομολογιόσουν σὲ ἐμένα θὰ σοῦ ἔβανα κανόνα γιὰ δυὸ χρόνια νὰ μὴ μεταλάβεις. Κατάλαβες Γιάννη;
Τοῦ λέω: Γέροντα, αὐτὸ τὸ εἶπα στὸν δικηγόρο.
Ὁ Γέροντας δὲν μοῦ εἶπε τίποτε ἄλλο. Ἐσιώπησε.
.............................................................................................................................................................
ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΛΕΣ ΣΙΩΠΗΛΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΣΟΥ ΠΑΡΑ ΝΑ ΛΕΣ ΛΟΓΙΑ
Γ.ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ
..............................................................................................................................................................
Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ ΓΙΑ ΤΟ 666 ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ
Δεν ανησυχώ
Μια μέρα τον ρώτησα στο κελί του: “Γέροντα, πολύς λόγος γίνεται τελευταία για το 666, για την έλευση του αντιχρίστου, που πλησιάζει -μερικά μάλιστα ισχυρίζονται ότι ήδη ήλθε, για το ηλεκτρονικό χάραγμα του δεξιού χεριού ή του μετώπου, για τη σύγκρουση Χριστού και αντίχριστου και τη συντριβή του τελευταίου, για τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου. Εσείς τι λέτε γι’ αυτά;”.Ο Γέροντας απάντησε: “Τι να πω; Εγώ δεν λέω ότι είδα την Παναγία, ότι θα γίνει πόλεμος και άλλα τέτοια. Ξέρω ότι θα έρθει ο αντίχριστος, ότι θα γίνει η Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου, αλλά πότε δεν ξέρω. Αύριο; μετά χίλια χρόνια; δεν ξέρω. Όμως δεν ανησυχώ γι’ αυτό. Διότι ξέρω ότι η ώρα του θανάτου είναι για τον καθένα η Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου. Και η ώρα αυτή είναι πολύ κοντά”. [Γ 290π.]
Το 666 και ο αντίχριστος
Μου είχε πει: “Πατέρα Αθανάσιε (με πήρε από το χέρι έτσι σφικτά), εγώ είμαι τυφλός τώρα, τα μάτια μου τα σωματικά δεν λειτουργούν, γιατί έχω καρκίνο στην υπόφυση, έχω όμως τα πνευματικά μάτια και βλέπω. Πριν φύγεις, θέλω να μου πεις. Τι είπε ο Γέροντας Αιμιλιανός για το 666 και τον αντίχριστο;” . Ήταν εκείνες τις μέρες μετά το Τσερνομπίλ. Ο κόσμος ήταν αναστατωμένος και πήγαινε κατά δεκάδες κάθε μέρα, ιδιαιτέρως στον πατέρα Πορφύριο που ήταν κοντά στην Αθήνα, και αναστατωμένοι τον ρωτούσαν: “Τι θα γίνει; Θα έρθει ο αντίχριστος να μας σφραγίσει με το 666;”.Και με ρώτησε: “Για πες μου, παιδί μου, τι λέει ο Γέροντας Αιμιλιανός για το 666 και τον αντίχριστο;”. Του λέω: “Γέροντα, μας είπε σε μια σύναξη προχθές να μην ανησυχούμε. Εμείς να ενδιαφερόμαστε να έχουμε μια ζωντανή σχέση με τον Χριστό και του αντιχρίστου να μην του δίνουμε πολλή σημασία, γιατί εκείνος θα γίνει το κέντρο της ζωής μας και όχι ο Χριστός”.
Αμέσως χτύπησε τα χεράκια του στο κρεβάτι και είπε: “Τι λες παιδί μου, τι λες παιδί μου, δόξα σοι ο Θεός που βρήκα κι έναν πνευματικό να συμφωνεί μαζί μου. [...] “Για μας τους χριστιανούς, για μας όταν βιώνουμε το Χριστό δεν υπάρχει αντίχριστος. Δε μου λες; Εδώ που κάθομαι στο κρεβάτι μπορείς να καθίσεις εσύ;” . Του λέω: “Όχι, Γέροντα” . Μου λέει: “Γιατί;”. Του απάντησα: “Διότι, εάν καθίσω πάνω σας, θα σας πλακώσω”. Μου λέει: “Πότε μπορείς να καθίσεις;”. Του λέω: “Όταν φύγετε εσείς, Γέροντα, μπορώ να καθίσω εγώ”. Μου λέει: “Ακριβώς, παιδί μου, έτσι συμβαίνει και με την ψυχή μας. Όταν έχουμε μέσα μας τον Χριστό μας, μπορεί να έρθει ο αντίχριστος; Μπορεί να μπει καμιά άλλη αντίθετη ύπαρξη μέσα στην ψυχή μας; Γι’ αυτό σήμερα, παιδί μου, δεν έχουμε τον Χριστό μέσα μας και γι’ αυτό ανησυχούμε για τον αντίχριστο. Όταν βάλουμε τον Χριστό μέσα μας, τα πάντα γίνονται Παράδεισος. Ο Χριστός είναι το παν κι έτσι πάντοτε, παιδί μου, να λες στους ανθρώπους, και τον αντίθετο δεν τον φοβόμαστε. [ ...] Γιατί, παιδί μου, τους πρώτους μάρτυρες τους είχαν βάλει στα θηρία κι έκαναν τον σταυρό τους και τα θηρία γινόντουσαν αρνάκια. Τους είχαν στη θάλασσα, έκαναν το σταυρό τους και η θάλασσα γινόταν γη και περπατούσαν. Τους είχαν μέσα στη φωτιά, έκαναν το σταυρό τους και η φωτιά γινόταν δροσιά. Ευλογημένο μου παιδί, τι είμαστε σήμερα εμείς; Πιστεύουμε στον Χριστό; Το σταυρό μας; Μα γιατί κατέβηκε ο Χριστός; Δεν κατέβηκε για να δυναμώσει την ασθένειά μας; Έτσι παιδί μου, να πεις και στον Γέροντα. Και συ να πεις στους ανθρώπους να μη φοβούνται τον αντίχριστο. Είμαστε παιδιά του Χριστού, είμαστε παιδιά της Εκκλησίας” .
Αυτό το πράγμα μου έκανε πάρα πολλή εντύπωση. Και μου πρόσθεσε: “Να σου πω κάτι;”. Λέω: “Γέροντα, παρακαλώ”. “Ο Πατριάρχης Δημήτριος πώς ήρθε στην Αθήνα;”. Του λέω: “με το αεροπλάνο”. “Ε, καλά, ξέρω πως ήρθε με το αεροπλάνο. Κολυμπώντας ήρθε ο άνθρωπος; Με τι ντοκουμέντα ήρθε;”. Του λέω: “Με διαβατήριο, Γέροντα”. -”Ελληνικό ή τουρκικό;”. Του λέω: “Δεν ξέρω”. -”Ε, μου κάνεις και τον σοφό. Με τουρκικό ήρθε. Και ποιο είναι το εθνόσημο της Τουρκίας, ξέρεις;”. Του λέω: “Δεν ξέρω, Γέροντα”. -”Ε, τότε το παράκανες, δεν ξέρεις το εθνόσημο της Τουρκίας; Είναι η ημισέληνος. Και ξέρεις πώς ονομάζεται η ημισέληνος από τους Πατέρες της Εκκλησίας μας, μετά που εμφανίστηκε ο Μωάμεθ;” Του λέω: “Όχι,Γέροντα”. -”Ε, να πάρω το πτυχίο σου και να το σχίσω. Τι θεολόγος είσαι εσύ;” [...] “Η ημισέληνος είναι σημείο του αντιχρίστου. Εάν είναι σημείο του αντιχρίστου η ημισέληνος και ο Πατριάρχης μας έχει στο διαβατήριό του το σημείο του αντίχριστου (και στις σφραγίδες τους, πόσες σφραγίδες βάζουν μέσα έξω;), πάει να πει ότι ο Πατριάρχης μας είναι αντίχριστος; Όχι, ρε παιδί μου, όχι ρε παιδί μου! Μην περιορίζουμε τόσο πολύ το Ευαγγελικό μήνυμα! Δεν είναι ο Χριστός τόσο στενόμυαλος όσο είμαστε εμείς οι άνθρωποι που θέλουμε να υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματα. Έτσι να πεις στον Γέροντα και έτσι να λες στους ανθρωπους: ούτε τον αντίχριστο να φοβόμαστε ούτε το 666″.(Ανθολόγιο Συμβουλών Γέροντος Πορφυρίου, σελ. 71, 72-75, δ΄ έκδ. 2003)
....................................................................................................................................................................
ΝΑ ΜΗ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ ΤΙΠΟΤΕ. Ο ΘΕΟΣ ΜΑΣ ΑΓΑΠΑ ΠΟΛΥ
Ὁ Γέροντας, καθισμένος κάτω ἀπὸ ἕνα πεῦκο, ἕνα καλοκαιρινὸ ἀπόγευμα, μᾶς μιλοῦσε γιὰ τὴν ἀπεριόριστη ἐμπιστοσύνη ποὺ πρέπει νὰ ἔχουμε στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ: «Ξέρετε, αὐτὸ ποὺ λέει ἡ Γραφή “καὶ αἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς ὑμῶν ἠριθμημέναι εἰσί”, εἶναι πραγματικότητα. Ἔτσι εἶναι.
Τίποτε στὴ ζωή μας δὲν εἶναι τυχαῖο. Ὁ Θεὸς φροντίζει ἀκόμη καὶ γιὰ τὶς πιὸ μικρὲς λεπτομέρειες τῆς ζωῆς μας. Δὲν ἀδιαφορεῖ γιὰ μᾶς, δὲν εἴμαστε μόνοι στὸν κόσμο. Μᾶς ἀγαπᾶ πολύ, μᾶς ἔχει στὸ νοῦ του κάθε στιγμὴ καὶ μᾶς προστατεύει. Πρέπει νὰ τὸ καταλάβουμε αὐτὸ καὶ νὰ μὴ φοβόμαστε τίποτε».
Ὁ Γέροντας, καθισμένος κάτω ἀπὸ ἕνα πεῦκο, ἕνα καλοκαιρινὸ ἀπόγευμα, μᾶς μιλοῦσε γιὰ τὴν ἀπεριόριστη ἐμπιστοσύνη ποὺ πρέπει νὰ ἔχουμε στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ: «Ξέρετε, αὐτὸ ποὺ λέει ἡ Γραφή “καὶ αἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς ὑμῶν ἠριθμημέναι εἰσί”, εἶναι πραγματικότητα. Ἔτσι εἶναι.
Τίποτε στὴ ζωή μας δὲν εἶναι τυχαῖο. Ὁ Θεὸς φροντίζει ἀκόμη καὶ γιὰ τὶς πιὸ μικρὲς λεπτομέρειες τῆς ζωῆς μας. Δὲν ἀδιαφορεῖ γιὰ μᾶς, δὲν εἴμαστε μόνοι στὸν κόσμο. Μᾶς ἀγαπᾶ πολύ, μᾶς ἔχει στὸ νοῦ του κάθε στιγμὴ καὶ μᾶς προστατεύει. Πρέπει νὰ τὸ καταλάβουμε αὐτὸ καὶ νὰ μὴ φοβόμαστε τίποτε».
...................................................................................................................................................................
ΔΕΝ ΘΑ ΦΟΒΑΣΑΙ ΓΙΑ ΤΙΠΟΤΑ
Θέλω να αγαπήσεις το Χριστό που είναι το παν, και τότε, όπου να είσαι, δεν θα φοβάσαι για τίποτα.
Να! Ο Χριστός μας περιμένει και μόλις εμείς του ανοίξουμε μια χαραμάδα στην καρδιά μας, μπαίνει αμέσως μέσα μας και τότε τα έχουμε όλα.
Είναι σαν τον ήλιο, παιδί μου, που όταν τραβήξεις λίγο την κουρτίνα στο παράθυρο, μπαίνει αμέσως το φως και οι ακτίνες του μέσα στο δωμάτιο και ζεσταινόμαστε.
.................................................................................................................................................................
ΕΝΟΧΕΣ & ΣΤΕΝΟΧΩΡΙΑ
Ὁ Γέροντας μὲ εἶδε πολὺ λυπημένο καὶ πιεζόμενο ἀπὸ αἰσθήματα ἐνοχῆς καὶ βάλθηκε νὰ μὲ παρηγορεῖ λέγοντας:
"Μὴ στενοχωριέσαι. Ἦταν νὰ γίνει αὐτό. Πρόσεξε. Ἡ μεγάλη λύπη καὶ ἡ στενοχώρια δὲν εἶναι ἀπὸ τὸν Θεό, εἶναι παγίδα τοῦ διαβόλου"
...................................................................................................................................................................
H AΓΙΑ ΖΩΗ ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ ΑΓΙΑΖΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΩΡΑ ΤΗΣ ΣΥΛΛΗΨΗΣ ΤΟΥ
Νὰ προσεύχονται μὲ πολλὴ ἀγάπη γι’ αὐτό. Ὅπως αἰσθάνεται τὸ γεννημένο
παιδί τους, ἔτσι καὶ τὸ ἔμβρυο αἰσθάνεται τὴν ἔλλειψη τῆς ἀγάπης τῆς
μάνας του, τὰ νεῦρα της, τὸ θυμό της,
τὴν ἀπέχθειά της, καὶ δημιουργοῦνται τραύματα στὴν ψυχούλα, ποὺ τὸ
συνοδεύουν σ’ ὅλη του τὴ ζωή. Τὰ ἅγια συναισθήματα τῆς μάνας καὶ ἡ ἁγία
ζωή της, ἁγιάζουν τὸ παιδί της ἀπὸ τὴν ὥρα τῆς συλλήψεώς του ἀκόμη. Τὰ
ἴδια ἰσχύουν καὶ γιὰ τὸν πατέρα.
.................................................................................................................................
ΘΑ ΚΑΝΕΙΣ ΕΚΤΡΩΣΗ;
- Ὅλοι μοῦ λένε τώρα, ποὺ εἶμαι στὴν
ἀρχὴ τῆς ἐγκυμοσύνης μου, νὰ κάνω τὴν προγεννητικὴ ἐξέταση, γιὰ νὰ εἶμαι
σίγουρη ὅτι δὲν θὰ φέρω στὸν κόσμο ἕνα μογγολικὸ παιδὶ ἢ μὲ ὁποιαδήποτε
ἄλλη ἀναπηρία.
- Κι ὕστερα, τί θὰ κάνεις;
ρώτησε ὁ π. Πορφύριος. Θὰ κάνεις ἔκτρωση; Ἅμα κάνεις τέτοιο πράγμα, νὰ
μὴν ξαναζητήσεις συμβουλή, γιατὶ ἐγὼ δὲν θὰ ἔχω τίποτε πιὰ νὰ σοῦ πῶ.
................................................................................................................................
ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΑΓΙΟΤΗΤΑΣ
Ὁ Γέροντας ἦταν πολὺ τῆς προσευχῆς καὶ συχνὰ μὲ συμβούλευε νὰ προσεύχομαι πρὸς τὸν Κύριό μας.
- Δὲν σώζεται ὁ ἄνθρωπος μόνο μὲ τὶς μετάνοιες, ἀλλὰ καὶ μὲ τὸ "Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με" γίνεσαι ἅγιος.
..................................................................................................................................
Μωρέ, ὁ Χριστὸς εἶπε τοὺς ἐχθροὺς νὰ ἀγαπᾶμε. Τὸ καταλαβαίνεις
αὐτό; Μεγάλο πράγμα νὰ ἀγαπᾶμε ὅλους καὶ νὰ προσευχόμαστε γι' αὐτούς.
Πείραξε ἕναν ἀπὸ σᾶς ὁ διάβολος; Τὸν κάνει ἀνήσυχο, γκρινιάρη,
ταραχοποιό. Ἂν οἱ ἄλλοι δὲν εἶναι ἕτοιμοι σὲ προσευχή, ἡ ταραχὴ μεταδίδεται σὲ ὅλους.
Ἀντίθετα, ἂν ἕνας προσεύχεται γιὰ τοὺς ἄλλους, ἡ ταραχὴ περιορίζεται.
Ἀκτινοβολεῖ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ δι' αὐτοῦ, ἡ χάρις ἐξαπλοῦται σ' ὅλο τὸ
περιβάλλον του καὶ τὸ ἁγιάζει.
..................................................................................................................................
Ἡ πνευματικὴ ἐλευθερία τοῦ Γέροντα
Μοῦ εἶπε ὁ Γέροντας:
Συλλειτουργοῦσα μὲ ἕναν ἱερέα νέο. Ὁ ψάλτης ἔλεγε ἕνα τροπάριο, ἀλλὰ δὲν
ἦταν τοῦ Ἁγίου τῆς ἡμέρας, ὁπότε ὁ νέος ἱερέας βγῆκε στὴν Ὡραία Πύλη
και εἶπε τοῦ ψάλτη νὰ ἀλλάξει τροπάριο, διότι
δὲν ἦταν τὸ σωστό. Τότε ὁ ψάλτης ἀρχίζει νὰ ψέλνει ἄλλο τροπάριο, ἀλλὰ
καὶ πάλι ὁ ἱερέας βγῆκε καὶ τοῦ εἶπε ὅτι καὶ αὐτὸ ἦταν λάθος. Τότε τοῦ
λέω ἐγώ:
"Εὐλογημένε, ἄσε τὸν ψάλτη νὰ πεῖ αὐτὸ ποὺ γνωρίζει.
Ποῦ ξέρει ὁ κόσμος ἂν αὐτὸ εἶναι ἢ ὄχι τὸ σωστό; Ἐγώ, τώρα ποὺ ἔχουμε
Αὔγουστο μήνα, ἐὰν ἔψελνε τὸ "Χριστὸς Ἀνέστη", θὰ τὸν ἄφηνα νὰ τὸ
ψάλει!!!
.............................................................................................................................
Πῆγα ἐκεῖ πάνω, ὑποτακτικός. Ὑποτακτικός, κύριε! Ἐδόθηκα ἐξ
ὁλοκλήρου. Ἀγάπησα τοὺς Γέροντές μου. Τοὺς ἀγάπησα εἰλικρινά. Τοὺς
ἐσεβόμουνα. Τοὺς ἐσεβόμουνα. Τί νὰ σᾶς πῶ ὁ σεβασμός μου! Θεοί!!!
Χριστοί!!! ἦταν γιὰ μένα καὶ οἱ δύο.
Ἀλλὰ ἤξερα ὅμως καὶ τὶ
θέλουνε. Ἀπὸ τὴν ἀγάπη ποὺ τοὺς εἶχα. Τὸ καταλάβαινα πῶς θέλουνε νὰ βάλω
ἕνα πράγμα, πῶς ἤθελαν νἀ κλείσω τὴν πόρτα, πῶς, πῶς… Τὸ καταλάβαινα.
Καὶ πουθενὰ δὲν τοὺς στενοχωροῦσα. Ἐνῶ μοῦ εἴπανε γιὰ τὸ ἐργόχειρο, ὅτι
ἔτσι θὰ τὸ κάνεις. Καὶ εἶπα στὸν παπα-Ἰωαννίκιο:— Δὲν μοῦ τὰ λὲς ὅλα;
Λέει:
— Νά! Κόβουμε τὸ ξύλο, τὸ βράζουμε, τὸ ἀφήνουμε καὶ στεγνώνει, τὸ κάνουμε ἔτσι, ἔτσι, ἔτσι.
Τὸ βράδυ, λοιπόν, ἔκανα τὸν κανόνα, ὅλα μόνος μου, πρὶν κοιμηθῶ ἔκανα τὸ σχέδιο, ὥστε νὰ μὴν βρεθῶ σὲ δυσκολία, δηλαδὴ νὰ μοῦ ποῦνε “Δὲν στὸ εἴπαμε;”. Δηλαδὴ γιὰ νὰ μὴν τοὺς στενοχωρήσω. Συγχωρᾶτε με. Αὐτὸ τὸ πράγμα ἡ ἔρημος μὲ ἔκανε, ἡ ὑπακοή, νὰ γίνω τέτοιος. Πολὺ μὲ ὠφέλησε ἡ ὑπακοή, πάρα πολύ. Δὲν μπορῶ νὰ σᾶς περιγράψω τὶς καλοσύνες τῆς ὑπακοῆς. Ἡ χάρις τῆς ὑπακοῆς εἶναι ἀπερίγραπτος.
Πῶς ἀλλάζει ὁλόκληρος ὁ ἄνθρωπος! Ψυχικὰ καὶ σωματικὰ. Ἀλλάζει. Ἀλλάζει. Ἐκεῖ μέσα ἔκανα…
Εἶδες ποὺ τὸ εἶπε καὶ ἡ Κινέζα ὅτι κι αὐτοὶ ποὺ ἀγωνίζονται τὰ παιδιὰ νὰ τὰ κάνουνε <νὰ μάθουν τὰ δύσκολα κινέζικα γράμματα> εἶναι πάρα πολὺ ὠφέλιμο. Ἔστω κι ἂν δὲν συνεχίσουν τὰ γράμματα. Καὶ στὶς τέχνες τους, καὶ στὰ μηχανήματά τους, τοὺς εἶναι ὠφέλιμα. Διότι τὸ μυαλό τους ἔχει τροχιστεῖ καὶ λειτουργεῖ. Ἔτσι καὶ ἐμένανε ἡ ὑπακοὴ μ’ ἔκανε σ’ ὅλα. Σὲ ὅλα. Τί νὰ σᾶς πῶ! Μέσα στὰ ἄστρα, στὰ λουλούδια, στὸ χάος, μέσα στὸ βουνὸ, στὰ ζωάκια τοῦ δρυμοῦ. Παντοῦ. Γνώριζα ὅλα τὰ πουλάκια ἀπὸ τὴ φωνή τους. Περπατοῦσα καὶ νόμιζα πὼς δὲν ἤμουνα στὴ γῆ ἀπὸ τὴ χαρά μου. Ἀπὸ τὴν ἄλλη ζωή, ποὺ ζοῦσα μέσα στὴν ψυχή μου. Πέστε με τρελλό. Ὅ,τι θέλετε πέστε μου. Οὔτε μπορῶ νὰ στὰ περιγράψω αὐτὰ τὰ πράγματα. Ἀλλὰ ἔτσι λέω κάτι, ὡς ἔγγιστα, ἀνάλογα. Γιατὶ αὐτὰ δὲν λέγονται καὶ δὲν περιγράφονται κανονικά. Τί λέτε; Μεγάλο πράγμα. Ὅμως παρατηρεῖται μέσα στὴ θρησκεία μας, εἶναι ὄντως κάτι σπουδαῖο ἡ ὑπακοή. Πολὺ τὴν ἐκθειάζει ὁ ἴδιος ὁ Κύριος. Καὶ οἱ Ἀπόστολοι. Καὶ μέσα στὴ Γραφὴ πολὺ ἐκθειάζεται ἡ ὑπακοή».
.................................................................................................................................................................
Δὲν μοῦ ἀρέσει νὰ παρακαλάω τὸν Θεὸ γιὰ κάτι. Νομίζω πὼς εἶναι ἀντιθετο πρὸς τὸ θέλημά Του.
"Μηδεὶς τὸ ἑαυτοῦ ζητείτω, ἀλλὰ τὸ τοῦ ἑτέρου ἕκαστος".
.................................................................................................................................................................
ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΕΡΓΑ. ΟΧΙ ΛΟΓΙΑ...
Ὁ κόσμος σήμερα ἔχει κουρασθεῖ ἀπὸ λόγια, τώρα θέλει νὰ βλέπει ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς χριστιανοὺς ἔργα καλά.
Ἐγὼ αὐτὰ ποὺ κάνω μὲ τὴ Χάρη τοῦ Κυρίου μας τὰ κάνω, γιὰ νὰ βοηθῶ τοὺς ὀλιγόπιστους χριστιανοὺς ἀδελφούς μας.
(Μαθητεύοντας στὸν Γέροντα Πορφύριο)
.................................................................................................................................................................
ΟΤΑΝ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣΑΙ
...μὴν προσεύχεσαι μόνο γιὰ τὸν ἑαυτό σου. Λέγοντας "Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με", θὰ αἰσθάνεσαι δίπλα σου ὅλη τὴν ἀδελφότητά σου, ὅλη τὴν Ἐκκλησία εἰς τὴν κάθε γωνιὰ τῆς γῆς, στρατευομένη, ζῶσα, Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν μας, ἀλλὰ καὶ τὴν θριαμβεύουσα καὶ τελειωμένη Ἐκκλησία μας. Ὅλοι εἴμαστε ἕνα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Καὶ ὅσοι θὰ ζήσουν μετὰ ἀπὸ μᾶς, στὴ συντέλεια τῶν αἰώνων.
..................................................................................................................................................................
ΑΚΟΜΗ ΚΙ ΑΝ ΑΔΙΚΕΙΣΑΙ
Ἀκόμη κι ἂν ἀδικεῖσαι, νὰ μὴν ἀντιλέγεις, οὔτε νὰ νευριάζεις, ἀλλὰ νὰ ὑπομένεις καὶ νὰ σιωπᾶς, προτιμώντας νὰ πληροφορεῖ ὁ Θεὸς τοὺς ἄλλους γιὰ σένα. Γιατὶ αὐτὸ εἶναι τὸ δικό σου συμφέρον κι ὄχι νὰ γίνεσαι συνήγορος καὶ ὑπερασπιστὴς τοῦ ἑαυτοῦ σου.
...................................................................................................................................................................
ΑΓΩΝΙΑ...
Ρωτούσαμε τον Γέροντα Πορφύριο μετά την εισβολή, τι θα γίνει με την Κύπρο κι έλεγε:
"Ας κάνει ο Θεός τη δουλειά Του".
Το ίδιο έλεγε όταν γίνονταν οι μεγάλοι σεισμοί στην Ελλάδα, κι έμενε ανεπηρέαστος από την κατάσταση. Έλεγε:
"Εμείς να γίνουμε καλοί κι ο Θεός ας κάνει ό,τι θέλει".
.................................................................................................................................................................
Μποροῦμε νὰ ἑνωθοῦμε, ἂν κάνουμε μυστικὴ ζωή, χωρὶς νὰ λέμε λόγια γιὰ τὴν ἀγάπη. Ἔτσι, ἀβίαστα ἑνώνεσαι μὲ τη μυστικὴ ζωή, μὲ ἔρωτα.
Μόνο μὲ τὴ θεία χάρη μποροῦν δυὸ ἄνθρωποι νὰ ἑνωθοῦν πραγματικά. Μποροῦν λέγοντας τὴν εὐχὴ νὰ ἑνωθοῦν μυστικὰ κι ἂς εἶναι χιλιόμετρα μακριά.
................................................................................................................................................................
ΜΗΝ ΤΑΠΕΙΝΩΣΕΙΣ ΚΑΝΕΝΑΝ
Μὴν ταπεινώσεις κανέναν ἄνθρωπο μὲ τὰ λόγια σου ἢ μὲ τὴν συμπεριφορά σου, γιὰ νὰ φανεῖς ἐσὺ ὁ νικητὴς καὶ ὁ συνάνθρωπός σου ἐξευτελισμένος στὰ μάτια ἄλλου συνανθρώπου σου.
Αὐτὸ ποτὲ νὰ μὴν τὸ κάνεις!
..................................................................................................................................................................
ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑ...
- Αὐτὸς ποὺ ἀγαπᾶ στέλνει καλὴ δύναμη. Ἡ καλὴ δύναμη πάει πλούσια, ἀλλὰ ἁπαλά, σὰν "θροῦς", ὅπως τὸ γράφει στὴν Παλαιὰ Διαθήκη. Μπορεῖς νὰ μάθεις νὰ στέλνεις, εἶναι τέχνη.
- Ἄχ, μάθετέ το μου!
- Μαθαίνεται αὐτό;
.................................................................................................................................................................
Μπορεῖ ὁ ἄλλος νὰ σὲ μισεῖ, ἀλλὰ νὰ σοῦ μιλάει μὲ καλὸ τρόπο ἐξωτερικά, νὰ σοῦ λέει καλὰ λόγια, νὰ σὲ παροτρύνει νὰ πᾶς στὴν ἐκκλησία. Δὲν πιάνει ὅμως ὁ λόγος του, γιατὶ ἡ κακὴ δύναμη ἐξαπολύεται, τοῦ ξεφεύγει...
Φθεῦμα λαθραῖον κενὸν οὐ πορεύσεται (= Ὁ κρυφὸς λόγος δὲν πορεύεται ἄπρακτος)
.................................................................................................................................................................
ΝΑ ΜΗ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ ΤΙΠΟΤΕ. Ο ΘΕΟΣ ΜΑΣ ΑΓΑΠΑ ΠΟΛΥ
Ὁ Γέροντας, καθισμένος κάτω ἀπὸ ἕνα πεῦκο, ἕνα καλοκαιρινὸ ἀπόγευμα, μᾶς μιλοῦσε γιὰ τὴν ἀπεριόριστη ἐμπιστοσύνη ποὺ πρέπει νὰ ἔχουμε στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ: «Ξέρετε, αὐτὸ ποὺ λέει ἡ Γραφή “καὶ αἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς ὑμῶν ἠριθμημέναι εἰσί”, εἶναι πραγματικότητα. Ἔτσι εἶναι.
Τίποτε στὴ ζωή μας δὲν εἶναι τυχαῖο. Ὁ Θεὸς φροντίζει ἀκόμη καὶ γιὰ τὶς πιὸ μικρὲς λεπτομέρειες τῆς ζωῆς μας. Δὲν ἀδιαφορεῖ γιὰ μᾶς, δὲν εἴμαστε μόνοι στὸν κόσμο. Μᾶς ἀγαπᾶ πολύ, μᾶς ἔχει στὸ νοῦ του κάθε στιγμὴ καὶ μᾶς προστατεύει. Πρέπει νὰ τὸ καταλάβουμε αὐτὸ καὶ νὰ μὴ φοβόμαστε τίποτε».
Ὁ Γέροντας, καθισμένος κάτω ἀπὸ ἕνα πεῦκο, ἕνα καλοκαιρινὸ ἀπόγευμα, μᾶς μιλοῦσε γιὰ τὴν ἀπεριόριστη ἐμπιστοσύνη ποὺ πρέπει νὰ ἔχουμε στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ: «Ξέρετε, αὐτὸ ποὺ λέει ἡ Γραφή “καὶ αἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς ὑμῶν ἠριθμημέναι εἰσί”, εἶναι πραγματικότητα. Ἔτσι εἶναι.
Τίποτε στὴ ζωή μας δὲν εἶναι τυχαῖο. Ὁ Θεὸς φροντίζει ἀκόμη καὶ γιὰ τὶς πιὸ μικρὲς λεπτομέρειες τῆς ζωῆς μας. Δὲν ἀδιαφορεῖ γιὰ μᾶς, δὲν εἴμαστε μόνοι στὸν κόσμο. Μᾶς ἀγαπᾶ πολύ, μᾶς ἔχει στὸ νοῦ του κάθε στιγμὴ καὶ μᾶς προστατεύει. Πρέπει νὰ τὸ καταλάβουμε αὐτὸ καὶ νὰ μὴ φοβόμαστε τίποτε».
..................................................................................................................................................................
ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΣΑΚΩΘΕΙΤΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ
— Οὔτε μιὰ φορὰ δὲν πρέπει νὰ σᾶς ἀκούσουν τὰ παιδιά σας νὰ τσακώνεστε, ἤ, ἔστω, νὰ ὑψώνετε τὸν τόνο τῆς φωνῆς σας ὁ ἕνας στὸν ἄλλον.
— Μὰ εἶναι δυνατὸ αὐτό, Γέροντα;
— Καὶ βέβαια εἶναι. Καὶ μάλιστα ἔτσι, ὅπως σᾶς τὸ λέω: οὔτε μιὰ φορά!
................................................................................................................................................................
Ἀνάλογα μὲ τοὺς πειρασμούς, εἶναι καὶ τὰ στεφάνια. Γι’ αὐτὸ κι οἱ μεγαλομάρτυρες τιμοῦνται μὲ ἰδιαίτερο σεβασμό.
Ὁ σωστὰ σκεπτόμενος ἄνθρωπος δὲν ἀγανακτεῖ γιὰ τὸν πειρασμὸ ποὺ τοῦ παραχώρησε ὁ Κύριος, ἀλλὰ χαίρεται κι εὐχαριστεῖ γιὰ τὴν τιμὴ ποὺ τοῦ γίνεται
................................................................................................................................................................
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΚΑΙ ΥΠΑΚΟΗ
Μοῦ ἔλεγε ὁ Παππούλης:“Ὅσο πιὸ μακριὰ ἀπὸ τὸ Θεὸ εἶναι ὁ
ἄνθρωπος, τόσο πιὸ πολὺ στενοχωριέται καὶ ταλαιπωρεῖται ἀπὸ διάφορα
πράγματα. Πρέπει νὰ πηγαίνουμε στὸν πνευματικόι μας ὅταν ἔχουμε κάτι
ποὺ μᾶς βασανίζει”.
“Νὰ ἐξομολογεῖσαι τακτικὰ καὶ καλά, γιατὶ καὶ Πατριάρχης νὰ εἶσαι, ἂν δὲν ἐξομολογεῖσαι, δὲν σώζεσαι”, μοῦ εἶπε μιὰ ἄλλη φορά.
Ἔλεγε ώς, μὲ τὸ μυστήριο τῆς Ἐξομολογήσεως ὅ,τι εἶναι πεσμένο χάμω ἀνορθώνεται. Μᾶς εἶπε κάποτε τὴ συγκινητικὴ περίπτωση ἑνὸς μοναχοῦ, ὁ ὁποῖος εἶχε πάει μικρὸς στὸ Ἅγιο Ὄρος καὶ εἶχε πολλὰ χαρίσματα, ποὺ τὸν ἔκαμναν νὰ νιώθει ὅτι ζοῦσε μέσα στὸν παράδεισο.
Μιὰ ἡμέρα δὲν ἔκανε ὑπακοὴ σὲ κάτι, ποὺ τοῦ εἶπε ὁ Γέροντάς του, καὶ τοῦ ἔφυγε τότε ὅλη αὐτὴ ἡ χαριτωμένη κατάσταση. Ὅταν γύρισε ὁ Γέροντάς του κι ἔκανε ἐξομολόγηση καὶ διαβάστηκε ἡ συγχωρητικὴ εὐχή, ἀμέσως ἐπανῆλθε ἡ κατάσταση ἐκείνη τῆς χάριτος, τὴν ὁποία εἶχε ἀπολέσει.
Ὁ Γέρων Πορφύριος τόνιζε πάντοτε ὅτι, ὅταν εἴμαστε μέσα στὴν Ἐκκλησία, ὅταν συμμετέχουμε στὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, εἴμαστε μέσα στὸν παράδεισο. Καὶ ὅτι, ὅσο πιὸ πολὺ συμμετέχουμε στὰ Μυστήρια, τόσο πιὸ πολὺ εἴμαστε στὴν αἰώνια ζωή. Γι’ αὐτὸ καὶ πάντοτε μᾶς θύμιζε τὴ ρήση τοῦ Κυρίου μας: “Ὁ πιστεύων εἰς τὸν Υἱὸν ἔχει ζωὴν αἰώνιον”.
................................................................................................................................................................
ΤΟ ΜΕΤΡΟ ΤΗΣ ΕΓΚΡΑΤΕΙΑΣ ΤΩΝ ΤΡΟΦΩΝ
Τὸ νὰ τρῶμε καὶ νὰ πίνουμε ἀπ’ ὅλα ὅσα μᾶς παραθέτουν, εὐχαριστώντας τὸν Θεό, δὲν εἶναι καθόλου ἀντίθετο μὲ τὴν πνευματικὴ γνώση· γιατὶ ὅλα τὰ δημιουργήματα εἶναι πολὺ καλά. Τὸ νὰ ἀπέχουμε ὅμως εὐχαρίστως ἀπὸ τὰ πολλὰ καὶ εὐχάριστα φαγητά, αὐτὸ εἶναι δεῖγμα μεγαλύτερης πνευματικῆς διακρίσεως καὶ γνώσεως. Ὡστόσο, δὲν θὰ καταφρονήσουμε εὐχαρίστως τὰ εὐχάριστα αὐτοῦ τοῦ κόσμου, ἂν μὲ ὅλη μας τὴν πνευματικὴ αἴσθηση καὶ μὲ πληροφορία καρδιᾶς δὲν γευθοῦμε τὴ γλυκύτητα τοῦ Θεοῦ.
Ὅταν τὸ σῶμα εἶναι βαρὺ ἀπὸ πολλὰ φαγητά, κάνει τὸ νοῦ δειλὸ καὶ δυσκίνητο· ἐνῶ ὅταν ἀτονεῖ ἀπὸ τὴ μεγάλη ἐγκράτεια, κάνει τὸ θεωρητικὸ μέρος τῆς ψυχῆς νὰ γίνεται σκυθρωπὸ καὶ νὰ ἀποφεύγει τοὺς λόγους. Πρέπει λοιπὸν νὰ κανονίζουμε τὶς τροφὲς ἀνάλογα μὲ τὴν κατάσταση τοῦ σώματος, ὥστε, ὅταν εἶναι ὑγιές, νὰ χαλιναγωγεῖται ὅπως πρέπει, καὶ ὅταν εἶναι ἄρρωστο, νὰ περιθάλπεται μὲ μέτρο. Γιατὶ δὲν πρέπει νὰ ἀτονεῖ στὸ σῶμα ὁ ἀγωνιστής, ἀλλὰ νὰ ἔχει τὴν ἀπαραίτητη ἀντοχὴ γιὰ τὸν ἀγώνα, ὥστε καὶ οἱ σωματικοὶ κόποι νὰ συμβάλλουν ἀνάλογα στὴν κάθαρση τῆς ψυχῆς.
Ὅταν ἡ κενοδοξία μᾶς φλογίζει πολὺ νὰ ἐπιδειχτοῦμε, βρίσκοντας ἀφορμὴ τὴν ἐπίσκεψη ἀδελφῶν ἢ ξένων, καλὸ εἶναι κατὰ τὸ χρόνο αὐτὸ νὰ ἀφήνουμε τὴ συνηθισμένη [αὐστηρὴ] δίαιτά μας. Ἔτσι θὰ διώξουμε τὸ δαίμονα τῆς κενοδοξίας ἄπρακτο, καὶ θὰ τὸν κάνουμε νὰ πενθεῖ περισσότερο γιὰ τὴν ἐπίθεση ποὺ μᾶς ἔκανε, καὶ ἄριστα θὰ ἐκπληρώσουμε τὸ νόμο τῆς ἀγάπης, καὶ μὲ τὴ συγκατάβαση δὲν θὰ φανερώσουμε τὸ μυστικὸ τῆς ἐγκράτειας.
..........................................................................................................................................................
“Νὰ ἐξομολογεῖσαι τακτικὰ καὶ καλά, γιατὶ καὶ Πατριάρχης νὰ εἶσαι, ἂν δὲν ἐξομολογεῖσαι, δὲν σώζεσαι”, μοῦ εἶπε μιὰ ἄλλη φορά.
Ἔλεγε ώς, μὲ τὸ μυστήριο τῆς Ἐξομολογήσεως ὅ,τι εἶναι πεσμένο χάμω ἀνορθώνεται. Μᾶς εἶπε κάποτε τὴ συγκινητικὴ περίπτωση ἑνὸς μοναχοῦ, ὁ ὁποῖος εἶχε πάει μικρὸς στὸ Ἅγιο Ὄρος καὶ εἶχε πολλὰ χαρίσματα, ποὺ τὸν ἔκαμναν νὰ νιώθει ὅτι ζοῦσε μέσα στὸν παράδεισο.
Μιὰ ἡμέρα δὲν ἔκανε ὑπακοὴ σὲ κάτι, ποὺ τοῦ εἶπε ὁ Γέροντάς του, καὶ τοῦ ἔφυγε τότε ὅλη αὐτὴ ἡ χαριτωμένη κατάσταση. Ὅταν γύρισε ὁ Γέροντάς του κι ἔκανε ἐξομολόγηση καὶ διαβάστηκε ἡ συγχωρητικὴ εὐχή, ἀμέσως ἐπανῆλθε ἡ κατάσταση ἐκείνη τῆς χάριτος, τὴν ὁποία εἶχε ἀπολέσει.
Ὁ Γέρων Πορφύριος τόνιζε πάντοτε ὅτι, ὅταν εἴμαστε μέσα στὴν Ἐκκλησία, ὅταν συμμετέχουμε στὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, εἴμαστε μέσα στὸν παράδεισο. Καὶ ὅτι, ὅσο πιὸ πολὺ συμμετέχουμε στὰ Μυστήρια, τόσο πιὸ πολὺ εἴμαστε στὴν αἰώνια ζωή. Γι’ αὐτὸ καὶ πάντοτε μᾶς θύμιζε τὴ ρήση τοῦ Κυρίου μας: “Ὁ πιστεύων εἰς τὸν Υἱὸν ἔχει ζωὴν αἰώνιον”.
................................................................................................................................................................
Τὸ νὰ τρῶμε καὶ νὰ πίνουμε ἀπ’ ὅλα ὅσα μᾶς παραθέτουν, εὐχαριστώντας τὸν Θεό, δὲν εἶναι καθόλου ἀντίθετο μὲ τὴν πνευματικὴ γνώση· γιατὶ ὅλα τὰ δημιουργήματα εἶναι πολὺ καλά. Τὸ νὰ ἀπέχουμε ὅμως εὐχαρίστως ἀπὸ τὰ πολλὰ καὶ εὐχάριστα φαγητά, αὐτὸ εἶναι δεῖγμα μεγαλύτερης πνευματικῆς διακρίσεως καὶ γνώσεως. Ὡστόσο, δὲν θὰ καταφρονήσουμε εὐχαρίστως τὰ εὐχάριστα αὐτοῦ τοῦ κόσμου, ἂν μὲ ὅλη μας τὴν πνευματικὴ αἴσθηση καὶ μὲ πληροφορία καρδιᾶς δὲν γευθοῦμε τὴ γλυκύτητα τοῦ Θεοῦ.
Ὅταν τὸ σῶμα εἶναι βαρὺ ἀπὸ πολλὰ φαγητά, κάνει τὸ νοῦ δειλὸ καὶ δυσκίνητο· ἐνῶ ὅταν ἀτονεῖ ἀπὸ τὴ μεγάλη ἐγκράτεια, κάνει τὸ θεωρητικὸ μέρος τῆς ψυχῆς νὰ γίνεται σκυθρωπὸ καὶ νὰ ἀποφεύγει τοὺς λόγους. Πρέπει λοιπὸν νὰ κανονίζουμε τὶς τροφὲς ἀνάλογα μὲ τὴν κατάσταση τοῦ σώματος, ὥστε, ὅταν εἶναι ὑγιές, νὰ χαλιναγωγεῖται ὅπως πρέπει, καὶ ὅταν εἶναι ἄρρωστο, νὰ περιθάλπεται μὲ μέτρο. Γιατὶ δὲν πρέπει νὰ ἀτονεῖ στὸ σῶμα ὁ ἀγωνιστής, ἀλλὰ νὰ ἔχει τὴν ἀπαραίτητη ἀντοχὴ γιὰ τὸν ἀγώνα, ὥστε καὶ οἱ σωματικοὶ κόποι νὰ συμβάλλουν ἀνάλογα στὴν κάθαρση τῆς ψυχῆς.
Ὅταν ἡ κενοδοξία μᾶς φλογίζει πολὺ νὰ ἐπιδειχτοῦμε, βρίσκοντας ἀφορμὴ τὴν ἐπίσκεψη ἀδελφῶν ἢ ξένων, καλὸ εἶναι κατὰ τὸ χρόνο αὐτὸ νὰ ἀφήνουμε τὴ συνηθισμένη [αὐστηρὴ] δίαιτά μας. Ἔτσι θὰ διώξουμε τὸ δαίμονα τῆς κενοδοξίας ἄπρακτο, καὶ θὰ τὸν κάνουμε νὰ πενθεῖ περισσότερο γιὰ τὴν ἐπίθεση ποὺ μᾶς ἔκανε, καὶ ἄριστα θὰ ἐκπληρώσουμε τὸ νόμο τῆς ἀγάπης, καὶ μὲ τὴ συγκατάβαση δὲν θὰ φανερώσουμε τὸ μυστικὸ τῆς ἐγκράτειας.
..........................................................................................................................................................
Συχνὰ οἱ προσκυνητὲς ζητοῦσαν ἀπὸ τὸν Γέροντα νὰ προσευχηθεῖ γιὰ
ἐκείνους καὶ γιὰ ἀγαπημένα τους πρόσωπα καὶ πάντοτε ὁ Γέροντας ὑποσχόταν
πὼς θὰ τὸ πράξει. Μοῦ γεννήθηκε ἡ ἀπορία: Πῶς μπορεῖ ὁ Γέροντας νὰ
θυμᾶται ἑκατοντάδες ὀνόματα; Μιὰ μέρα ποὺ μιλούσαμε γιὰ τὴν προσευχή,
στρέφεται ξαφνικὰ καὶ μοῦ λέει:- Θὰ μὲ ρωτήσεις ἴσως, πῶς θυμᾶμαι
στὴν προσευχή μου τόσα ὀνόματα. Ἐγὼ εἶμαι ἄνθρωπος ἁμαρτωλὸς καὶ
ἀδύνατος. Λέω, Κύριε, ἐλέησον τὸν Γιῶργο, τὸ Νίκο, τὴ Μαρία, τὴν
Κατερίνα – ὅσα ὀνόματα θυμᾶμαι – καὶ ὅλους ὅσους μοῦ παρήγγειλαν νὰ
προσεύχομαι γι’ αὐτοὺς καὶ ξέχασα τὰ ὀνόματά τους. Κι ὁ Θεός, ἐπειδὴ δὲν
εἶναι πατὴρ Πορφύριος νὰ ξεχνᾶ, ἀλλὰ θυμᾶται ὅλα τὰ ὀνόματα, ἀμέσως
ἔρχεται καὶ ἐλεεῖ ὅλους.
Θαύμασα τὴ θεία φώτισή του καὶ ρώτησα:
- Καὶ τί λέτε, Γέροντα, γιὰ ὅλους αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους στὴν προσευχή σας;
Κι ὁ Γέροντας, μὲ τὸν πιὸ φυσικὸ τρόπο, μοῦ ἀπάντησε:
- Ἔ, νά! Λέω πρῶτα, Κύριε, Ἰησοῦ, Χριστέ, ἐλέησόν με.
- Ἐλέησόν με, λέτε; Μὰ αὐτοὶ σᾶς ζήτησαν νὰ προσευχηθεῖτε γιὰ κείνους, ὄχι γιὰ τὸν ἑαυτό σας, ἀντέτεινα μὲ ἀπορία.
Κι ὁ Γέροντας, γιὰ ἄλλη μιὰ φοά, μὲ κατέλαβε ἐξ ἀπροόπτου, λέγοντας:
- Καλά, ἐσὺ δὲν ξέρεις ὅτι, ἂν ὁ Θεὸς δὲν ἐλεήσει ἐμένα, δὲν ἐλεεῖ οὔτε ἐσένα; Δὲν ξέρεις ὅτι ἐσὺ καὶ ἐγὼ εἴμαστε ἕνα;
Ἁπλά λόγια, ἀλλὰ μὲ πολὺ, πάρα πολὺ μεγάλο βάθος. Τόσο βάθος, ὥστε ὁ Γέροντας σὲ ἄλλη συζήτηση νὰ πεῖ, ὅτι σ’ αὐτὸ τὸ αἴσθημα τῆς ἑνότητός μας μὲ τὸν ἄλλον κρύβεται τὸ μυστικὸ τῆς πνευματικῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς.
Ἀργότερα, διαβάζοντας φιλοπατερικὰ βιβλία, ἔβλεπα ἐκεῖ, ὅτι δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερη ἐλεημοσύνη πρὸς τοὺς ἄλλους ἀπὸ τὸν προσωπικό μας ἁγιασμό. Θυμήθηκα τὰ λόγια τοῦ π. Πορφυρίου, ὅταν διάβαζα τὴ βιογραφία τοῦ Ἁγίου Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ, ποὺ ἔλεγε: “Ἀπόκτησε τὴν εἰρήνη τοῦ Θεοῦ μέσα σου καὶ χιλιάδες ἄνθρωποι θὰ σωθοῦν γύρω σου”. Καὶ μήπως αὐτὸ δὲν συνέβαινε στὸν π. Πορφύριο; Ὅσο γιὰ ἐκεῖνο τὸ ἐκπληκτικὸ “ἐγὼ κι ἐσὺ εἴμαστε ἕνα”, πιστεύω ὅτι ἰσχύει, δυνάμει καὶ ἐνεργείᾳ, γιὰ τὸν Γέροντα, ὁ ὁποῖος μὲ τὴ ζωή του πραγματοποίησε τὴν ἀρχιερατικὴ προσευχὴ τοῦ Κυρίου “ἵνα πάντες ἓν ὦσι”.
................................................................................................................................................................
Η ΣΙΩΠΗ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ
Ὁ π. Πορφύριος, ἂν καὶ λυπόταν, δὲ θύμωνε ὅταν ἔβλεπε νὰ τὸν ἐπισκέπτονται ψυχὲς νωθρές, ὀκνηρές, ἐγωκεντρικές, ἀνέτοιμες. Ἦταν ἀπεριόριστα ἀνεκτικὸς καὶ συγκαταβατικὸς στὶς ἁμαρτίες μας. Καὶ αὐτὸ τὸ ἔκανε, ὄχι γιὰ νὰ τὶς δικαιολογήσει, ἀλλὰ γιὰ νὰ κεντρίσει τὸ φιλότιμό μας νὰ τὶς πολεμήσουμε.
Γιὰ νὰ μᾶς βοηθήσει στὸν πόλεμο αὐτό, προσέφευγε στὴ χρήση τῶν χαρισμάτων του, ποὺ γέμιζαν τὴν ψυχὴ τῶν ἐπισκεπτῶν μὲ ἔκπληξη καὶ δέος. Μερικὲς φορὲς ἱκανοποιοῦσε, μὲ τρόπο θαυματουργικό, αἰτήματα τῶν προσκυνητῶν, ἀλλὰ ποτὲ χωρὶς βαθύτερη πνευματικὴ ἀναφορά. Δὲν ἀπέβλεπε νὰ γίνει προσωρινὰ ἀρεστός, ἀλλὰ μονίμως χρήσιμος. Καὶ ὄντως, θὰ ἀδικοῦσε τοὺς προσκυνητές, ἂν περιοριζόταν στὸ νὰ τοὺς λύσει τὰ πρόσκαιρα προβλήματά τους, κρατώντας γι’ αὐτοὺς κλειστὴ τὴν πόρτα τοῦ παραδείσου, ὅπου δὲν ὑπάρχουν πλέον προβλήματα.
Ὅταν ὅμως ἔβλεπε, ὅτι δὲν ὑπάρχουν δυνατότητες γι’ αὐτὴ τὴν πνευματικὴ ἀναφορὰ στὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς, ἐξαιτίας ἐγωιστικῶν ἀντιστάσεων, δὲ χρησιμοποιοῦσε τὰ χαρίσματά του, γιὰ νὰ μὴν ἐπιβαρύνει τὴ θέση τῶν ἐπισκεπτῶν μὲ δωρεές, ποὺ τοὺς προσφέρθηκαν καὶ τὶς ἄφησαν ἀναξιοποίητες. Περίμενε νὰ καμφθοῦν οἱ ἀντιστάσεις. Σιωποῦσε τότε, ἀλλὰ δὲν ἀδιαφοροῦσε γι’ αὐτούς. Τοὺς βοηθοῦσε μὲ τὴν προσευχή του, ποὺ ἦταν πιὸ ἀποτελεσματικὴ ἀπὸ τὰ λόγια του. Δὲν ἄφηνε κανέναν ἀβοήθητο, ἔστω κι ἂν παρεξηγοῦσαν πολλοὶ τὴν σιωπή του. Ἄλλοτε ἡ σιωπή του εἶχε τὴν αἰτία της στοὺς παροξυσμοὺς τῶν πολλῶν ἀσθενειῶν του, ἄλλοτε στὴν ἔλλειψη ἐσωτερικῆς πληροφορίας γιὰ τὸ πρακτέο κι ἄλλοτε σὲ αἰτίες, ποὺ μόνο ὁ Θεὸς κι ἐκεῖνος γνώριζαν.
- Τί θέλεις, παιδί μου;
Κι ἐγὼ τοῦ ἀπάντησα:
- Γέροντα, ἔχω ἕνα πρόβλημα καὶ θέλω νὰ σᾶς συμβουλευτῶ, γιὰ νὰ μοῦ πεῖτε τί νὰ κάνω.
Τότε ὁ Γέροντας ἔκανε τὸ ἑξῆς: Μέσα στὸ κελί του εἶχε ἕναν παπαγάλο, ὁ ὁποῖος πετοῦσε ἀπὸ ἔπιπλο σὲ ἔπιπλο. Σ’ ἕνα τραπέζι πάνω ἦταν τὸ κλουβί του. Ἔκανε μιὰ κίνηση τοῦ χεριοῦ του ὁ Γέροντας καὶ φωνάζοντας: “Ἔ, μπὲς στὸ κλουβί σου!”, ὁ παπαγάλος μπῆκε μέσα στὸ κλουβὶ καὶ μᾶς κοιτοῦσε ἀπὸ ἐκεῖ. Τότε γύρισε πρὸς ἐμένα ὁ Γέροντας καὶ μὲ τόνο κάπως αὐστηρὸ στὴ φωνή του μοῦ εἶπε:
- Εἶδες, παιδάκι μου; Ὁ παπαγάλος, ὅταν τοῦ εἶπα νὰ μπεῖ στὸ κλουβί, ἔκανε ὑπακοὴ καὶ μπῆκε. Ἐσὺ ὅμως δὲν ἔχεις διάθεση νὰ ὑπακούσεις σὲ ὅ,τι καὶ νὰ σοῦ πῶ, γι’ αὐτὸ κι ἐγὼ δὲν μπορῶ νὰ σοῦ πῶ τίποτε ἀπολύτως.
...............................................................................................................................................................
ΝΑ ΑΓΑΠΑΜΕ ΠΟΛΥ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
Γιὰ νὰ διατηρήσουμε τὴν ἑνότητά μας, θὰ πρέπει νὰ κάνουμε ὑπακοὴ στὴν Ἐκκλησία, στοὺς ἐπισκόπους της. Ὑπακούοντας στὴν Ἐκκλησία, ὑπακούουμε στὸν ἴδιο τὸν Χριστό. Ὁ Χριστὸς θέλει νὰ γίνουμε μία ποίμνη μὲ ἕναν ποιμένα. Νὰ πονᾶμε γιὰ τὴν Ἐκκλησία. Νὰ τὴν ἀγαπᾶμε πολύ. Νὰ μὴ δεχόμαστε νὰ κατακρίνουν τοὺς ἀντιπροσώπους της.
Στὸ Ἅγιον Ὄρος τὸ πνεῦμα ποὺ ἔμαθα ἦταν ὀρθόδοξο, βαθύ, ἅγιο, σιωπηλό, χωρὶς ἔριδες, χωρὶς καυγάδες καὶ χωρὶς κατακρίσεις. Νὰ μὴν πιστεύουμε τοὺς ἱεροκατηγόρους. Καὶ μὲ τὰ μάτια μας νὰ δοῦμε κάτι ἀρνητικὸ νὰ γίνεται ἀπὸ κάποιον ἱερωμένο, νὰ μὴν τὸ πιστεύουμε, οὔτε νὰ τὸ σκεφτόμαστε, οὔτε νὰ τὸ μεταφέρουμε. Τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ γιὰ τὰ λαϊκὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας καὶ γιὰ κάθε ἄνθρωπο. Ὅλοι εἴμαστε Ἐκκλησία.
Ὅσοι κατηγοροῦν τὴν Ἐκκλησία γιὰ τὰ λάθη τῶν ἐκροσώπων της, μὲ σκοπὸ δῆθεν νὰ βοηθήσουν γιὰ τὴ διόρθωση, κάνουν μεγάλο λάθος. Αὐτοὶ δὲν ἀγαποῦν τὴν Ἐκκλησία, οὔτε βέβαια τὸν Χριστό. Τότε ἀγαπᾶμε τὴν Ἐκκλησία, ὅταν μὲ τὴν προσευχή μας ἀγκαλιάζουμε κάθε μέλος της καὶ κάνουμε ὅ,τι κάνει ὁ Χριστός. Θυσιαζόμαστε, ἀγρυπνοῦμε, κάνουμε τὸ πᾶν, ὅπως Ἐκεῖνος, ὁ Ὁποῖος "λοιδορούμενος οὐκ ἀντελοιδόρει, πάσχων οὔκ ἠπείλει". (Βίος καὶ Λόγοι Γέροντος Πορφυρίου, σελ. 196)
.................................................................................................................................................................
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ
— Ἀκούω πολλοὺς νὰ λένε γιὰ κορεσμό. Αὐτὸ δὲν πρέπει νὰ λέγεται, διότι κόρος γιὰ τὸν χριστιανὸ δὲν πρέπει νὰ ὑπάρχει. Μέχρι τὴν τελευταία του στιγμὴ ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ ἐργάζεται. Βλέπω τὸν ἑαυτό μου. Τί περιμένω ἐγὼ τώρα σὲ αὐτὴ τὴν ἡλικία ποὺ εἶμαι; Ἀλλὰ πρέπει νὰ κινοῦμαι, γιὰ νὰ δημιουργῶ ἔστω καὶ λίγο στὴν ζωή. Ἐσὺ πρέπει νὰ βρίσκεσαι στὴν δουλειά σου.
— Γέροντα, τί νὰ τὰ κάνω τὰ χρήματα; Μοῦ δημιουργοῦν ἀγωνία μεγάλη, τοῦ λέω.
— Νὰ τὰ δώσεις σὲ ἀνθρώπους ποὺ ἔχουν ἀνάγκη, δηλαδὴ ἐλεημοσύνη, μοῦ ἀπαντᾶ.
...................................................................................................................................................................
"Ὁ Θεὸς δὲν τιμωρεῖ, ὁ ἄνθρωπος αὐτοτιμωρεῖται, ἀπομακρυνόμενος ἀπὸ τὸν Θεό. Εἶναι ἂς ποῦμε: Ἐδῶ νερό, ἐκεῖ φωτιά. Εἶμαι ἐλεύθερος νὰ διαλέξω. Βάζω τὸ χέρι μου στὸ νερό δροσίζομαι. Τὸ βάζω στὴ φωτιά, καίγομαι" (Ἀνθ. Συμβουλῶν)
................................................................................................................................................................
Δὲν πρέπει νὰ χαϊδεύουμε τὸ ἕνα παιδὶ μπροστὰ στὸ ἄλλο. Ζηλεύουν.
................................................................................................................................................................
Νὰ προσεύχεσαι χωρὶς ἀγωνία, ἤρεμα, μὲ ἐμπιστοσύνη στὴν ἀγάπη καὶ στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Μὴν κουρασθεῖς νὰ προσεύχεσαι!
................................................................................................................................................................
Ὁ Γέροντας ἐξαγιαζόταν ἀγαπώντας. Μιὰ μέρα μοῦ εἶπε: "Ὅταν ἀγαποῦμε τὸν Χριστό, τὰ ἁμαρτωλά μας πάθη ὑποχωροῦν μόνα τους, χάνουν τὴ δύναμή τους μπροστὰ στὴ δύναμη τῆς ἀγάπης. Ὅταν ξημερώσει καὶ φωτίσει τὸ δωμάτιό μας ὁ ἥλιος, τὸ σκοτάδι φεύγει, δὲν μπορεῖ νὰ μείνει.
................................................................................................................................................................
Ἐγὼ θὰ προσευχηθῶ. Ἀλλὰ αὐτὸ δὲν ἀρκεῖ. Πρέπει ἡ προσευχή μου νὰ βρίσκει ἀπὸ σᾶς μιὰν ἀνταπόκριση. Γιατὶ ὁ Θεός, ποὺ θέλει νὰ στείλει τὴ Χάρη Του σ' ἐμᾶς, πρέπει νὰ βρεῖ τὴν ἀγκαλιά μας ἀνοιχτή, ὥστε νὰ δεχτεῖ τὴ Χάρη Του. Καὶ εἴτε μᾶς θεραπεύσει ἀπὸ τὴν ἀρρώστια μας, εἴτε ἐπιτρέψει νὰ συνεχιστεῖ ἡ δοκιμασία τῆς ἀσθένειάς μας, ἡ ἐνέργειά Του θὰ εἶναι γιὰ τὸ ψυχικό μας ὄφελος.
..................................................................................................................................................................
"Tὸ μέγα ὅπλο γιὰ τὴ σωτηρία ὅλων μας εἶναι ἡ ἐπιείκεια. Τὸ ἔλεος, τὸ ὁποῖο μᾶς ἔρχεται ἀπὸ τὸν Θεό, πρέπει κι ἐμεῖς μὲ τὴ σειρά μας νὰ τὸ δίνουμε ὡς ἀντίδωρο στοὺς ἄλλους. Ἂν χρειαστεῖ νὰ πεῖτε σὲ κάποιον ὅτι ψεύδεται, μὴν τοῦ πεῖτε ὅτι λέει ψέματα, διότι εἶναι φυσικὸ νὰ πληγωθεῖ καὶ ν' ἀντιδράσει. Πέστε του ὅτι δὲν τὰ λέει μὲ ἀκρίβεια..." (Ἀνθολόγιο συμβουλῶν, σελ. 53)
................................................................................................................................................................
"Δὲν θέλω μὲ τὸ φόβο τοῦ θανάτου νὰ πλησιάσεις τὸν Θεό. Θέλω μὲ τὴν πολλὴ ἀγάπη πρὸς Αὐτὸν νὰ τὸ κάνεις. Αὐτὸ εἶναι τὸ ἀνώτερο, παιδί μου".
.................................................................................................................................................................
"Ὅσο πιὸ ἐπιθετικὸ εἶναι ἕνα παιδί, τόσο πιὸ εὐαίσθητο εἶναι"
.................................................................................................................................................................
Ὁ άνθρωπος ποὺ ἔχει δώσει τὴν καρδιά του στὸν Χριστὸ δὲν ὑποφέρει, ὅσες δυσκολίες καὶ νὰ συμβοῦν. Χαίρεται, εἶναι γεμάτος ἐσωτερική χαρά. Εἶναι δραστήριος, προσεκτικός. Δὲν κάνει λάθη, ζημιές. Τὸ μυαλό, τὰ χέρια, τὰ πόδια, ὅλα κινοῦνται ἀπὸ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ. (Ἀνθολόγιο Συμβουλῶν Γέροντος Πορφυρίου, σελ. 211)
.................................................................................................................................................................
Ὅποιος θέλει να γίνει χριστιανός, πρέπει πρῶτα νὰ γίνει ποιητής!
Ἡ ψυχή του Χριστιανοῦ πρέπει νὰ εἶναι λεπτή, ὅλο νὰ πετάει, νὰ ζεῖ μές στὰ ὄνειρα. Νὰ πετάει μὲς στ' ἄπειρο, μὲς στ' ἄστρα, μὲς στὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ, μὲς στὴ σιωπή.
Ὅποιος θέλει νὰ γίνει χριστιανός, πρέπει πρῶτα νὰ γίνει ποιητής. Αὐτὸ εἶναι. Πρέπει νὰ πονάεις. Ν' ἀγαπάεις καὶ νὰ πονάεις. Νὰ πονάεις γι' αὐτὸν ποὺ ἀγαπάεις.
..................................................................................................................................................................
Tὸ ἐσωτερικό μας μπέρδεμα...
Τὸ "μπέρδεμα", ὅπως συνήθιζε νὰ λέει ὁ Γέρων Πορφύριος, συμβαίνει μόνο ὅταν δὲν ἐφαρμόζουμε τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ αὐτὰ ποὺ ἐμεῖς, λόγω τοῦ ἐγωισμοῦ μας, θεωροῦμε σωστὰ καὶ πρέποντα στὴ δεδομένη περίπτωση.
(Ἀνθολόγιο Συμβουλῶν, σελ. 219)
....................................................................................................................................................................
Να προσεύχεσθε για την κάθαρση κάθε ανθρώπου, για να μιμηθείτε τον αγγελικό τρόπο στη ζωή σας. Οι άγγελοι δεν προσεύχονται για τον εαυτό τους. Εγώ έτσι προσεύχομαι για τους ανθρώπους, για την Εκκλησία, για το Σώμα της Εκκλησίας. Την ώρα που προσεύχεσθε για την Εκκλησία, απαλλάσσεσθε κι απ' τα πάθη. Την ώρα που δοξολογείτε, απαλύνεται η ψυχούλα σας και αγιάζεται υπό της θείας χάριτος. Αυτή την τέχνη θέλω να μάθεται.
....................................................................................................................................................................
Θαύμασα τὴ θεία φώτισή του καὶ ρώτησα:
- Καὶ τί λέτε, Γέροντα, γιὰ ὅλους αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους στὴν προσευχή σας;
Κι ὁ Γέροντας, μὲ τὸν πιὸ φυσικὸ τρόπο, μοῦ ἀπάντησε:
- Ἔ, νά! Λέω πρῶτα, Κύριε, Ἰησοῦ, Χριστέ, ἐλέησόν με.
- Ἐλέησόν με, λέτε; Μὰ αὐτοὶ σᾶς ζήτησαν νὰ προσευχηθεῖτε γιὰ κείνους, ὄχι γιὰ τὸν ἑαυτό σας, ἀντέτεινα μὲ ἀπορία.
Κι ὁ Γέροντας, γιὰ ἄλλη μιὰ φοά, μὲ κατέλαβε ἐξ ἀπροόπτου, λέγοντας:
- Καλά, ἐσὺ δὲν ξέρεις ὅτι, ἂν ὁ Θεὸς δὲν ἐλεήσει ἐμένα, δὲν ἐλεεῖ οὔτε ἐσένα; Δὲν ξέρεις ὅτι ἐσὺ καὶ ἐγὼ εἴμαστε ἕνα;
Ἁπλά λόγια, ἀλλὰ μὲ πολὺ, πάρα πολὺ μεγάλο βάθος. Τόσο βάθος, ὥστε ὁ Γέροντας σὲ ἄλλη συζήτηση νὰ πεῖ, ὅτι σ’ αὐτὸ τὸ αἴσθημα τῆς ἑνότητός μας μὲ τὸν ἄλλον κρύβεται τὸ μυστικὸ τῆς πνευματικῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς.
Ἀργότερα, διαβάζοντας φιλοπατερικὰ βιβλία, ἔβλεπα ἐκεῖ, ὅτι δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερη ἐλεημοσύνη πρὸς τοὺς ἄλλους ἀπὸ τὸν προσωπικό μας ἁγιασμό. Θυμήθηκα τὰ λόγια τοῦ π. Πορφυρίου, ὅταν διάβαζα τὴ βιογραφία τοῦ Ἁγίου Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ, ποὺ ἔλεγε: “Ἀπόκτησε τὴν εἰρήνη τοῦ Θεοῦ μέσα σου καὶ χιλιάδες ἄνθρωποι θὰ σωθοῦν γύρω σου”. Καὶ μήπως αὐτὸ δὲν συνέβαινε στὸν π. Πορφύριο; Ὅσο γιὰ ἐκεῖνο τὸ ἐκπληκτικὸ “ἐγὼ κι ἐσὺ εἴμαστε ἕνα”, πιστεύω ὅτι ἰσχύει, δυνάμει καὶ ἐνεργείᾳ, γιὰ τὸν Γέροντα, ὁ ὁποῖος μὲ τὴ ζωή του πραγματοποίησε τὴν ἀρχιερατικὴ προσευχὴ τοῦ Κυρίου “ἵνα πάντες ἓν ὦσι”.
................................................................................................................................................................
Η ΣΙΩΠΗ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ
Ὁ π. Πορφύριος, ἂν καὶ λυπόταν, δὲ θύμωνε ὅταν ἔβλεπε νὰ τὸν ἐπισκέπτονται ψυχὲς νωθρές, ὀκνηρές, ἐγωκεντρικές, ἀνέτοιμες. Ἦταν ἀπεριόριστα ἀνεκτικὸς καὶ συγκαταβατικὸς στὶς ἁμαρτίες μας. Καὶ αὐτὸ τὸ ἔκανε, ὄχι γιὰ νὰ τὶς δικαιολογήσει, ἀλλὰ γιὰ νὰ κεντρίσει τὸ φιλότιμό μας νὰ τὶς πολεμήσουμε.
Γιὰ νὰ μᾶς βοηθήσει στὸν πόλεμο αὐτό, προσέφευγε στὴ χρήση τῶν χαρισμάτων του, ποὺ γέμιζαν τὴν ψυχὴ τῶν ἐπισκεπτῶν μὲ ἔκπληξη καὶ δέος. Μερικὲς φορὲς ἱκανοποιοῦσε, μὲ τρόπο θαυματουργικό, αἰτήματα τῶν προσκυνητῶν, ἀλλὰ ποτὲ χωρὶς βαθύτερη πνευματικὴ ἀναφορά. Δὲν ἀπέβλεπε νὰ γίνει προσωρινὰ ἀρεστός, ἀλλὰ μονίμως χρήσιμος. Καὶ ὄντως, θὰ ἀδικοῦσε τοὺς προσκυνητές, ἂν περιοριζόταν στὸ νὰ τοὺς λύσει τὰ πρόσκαιρα προβλήματά τους, κρατώντας γι’ αὐτοὺς κλειστὴ τὴν πόρτα τοῦ παραδείσου, ὅπου δὲν ὑπάρχουν πλέον προβλήματα.
Ὅταν ὅμως ἔβλεπε, ὅτι δὲν ὑπάρχουν δυνατότητες γι’ αὐτὴ τὴν πνευματικὴ ἀναφορὰ στὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς, ἐξαιτίας ἐγωιστικῶν ἀντιστάσεων, δὲ χρησιμοποιοῦσε τὰ χαρίσματά του, γιὰ νὰ μὴν ἐπιβαρύνει τὴ θέση τῶν ἐπισκεπτῶν μὲ δωρεές, ποὺ τοὺς προσφέρθηκαν καὶ τὶς ἄφησαν ἀναξιοποίητες. Περίμενε νὰ καμφθοῦν οἱ ἀντιστάσεις. Σιωποῦσε τότε, ἀλλὰ δὲν ἀδιαφοροῦσε γι’ αὐτούς. Τοὺς βοηθοῦσε μὲ τὴν προσευχή του, ποὺ ἦταν πιὸ ἀποτελεσματικὴ ἀπὸ τὰ λόγια του. Δὲν ἄφηνε κανέναν ἀβοήθητο, ἔστω κι ἂν παρεξηγοῦσαν πολλοὶ τὴν σιωπή του. Ἄλλοτε ἡ σιωπή του εἶχε τὴν αἰτία της στοὺς παροξυσμοὺς τῶν πολλῶν ἀσθενειῶν του, ἄλλοτε στὴν ἔλλειψη ἐσωτερικῆς πληροφορίας γιὰ τὸ πρακτέο κι ἄλλοτε σὲ αἰτίες, ποὺ μόνο ὁ Θεὸς κι ἐκεῖνος γνώριζαν.
“Δὲν μπορῶ, νὰ σοῦ μιλήσω…”
Πῆγα στὸν Γέροντα Πορφύριο καὶ ὅταν μπῆκα στὸ κελί του, τὸν εἶδα ξαπλωμένο καὶ ἄρρωστο στὸ κρεβάτι του. Μὲ ρώτησε:- Τί θέλεις, παιδί μου;
Κι ἐγὼ τοῦ ἀπάντησα:
- Γέροντα, ἔχω ἕνα πρόβλημα καὶ θέλω νὰ σᾶς συμβουλευτῶ, γιὰ νὰ μοῦ πεῖτε τί νὰ κάνω.
Τότε ὁ Γέροντας ἔκανε τὸ ἑξῆς: Μέσα στὸ κελί του εἶχε ἕναν παπαγάλο, ὁ ὁποῖος πετοῦσε ἀπὸ ἔπιπλο σὲ ἔπιπλο. Σ’ ἕνα τραπέζι πάνω ἦταν τὸ κλουβί του. Ἔκανε μιὰ κίνηση τοῦ χεριοῦ του ὁ Γέροντας καὶ φωνάζοντας: “Ἔ, μπὲς στὸ κλουβί σου!”, ὁ παπαγάλος μπῆκε μέσα στὸ κλουβὶ καὶ μᾶς κοιτοῦσε ἀπὸ ἐκεῖ. Τότε γύρισε πρὸς ἐμένα ὁ Γέροντας καὶ μὲ τόνο κάπως αὐστηρὸ στὴ φωνή του μοῦ εἶπε:
- Εἶδες, παιδάκι μου; Ὁ παπαγάλος, ὅταν τοῦ εἶπα νὰ μπεῖ στὸ κλουβί, ἔκανε ὑπακοὴ καὶ μπῆκε. Ἐσὺ ὅμως δὲν ἔχεις διάθεση νὰ ὑπακούσεις σὲ ὅ,τι καὶ νὰ σοῦ πῶ, γι’ αὐτὸ κι ἐγὼ δὲν μπορῶ νὰ σοῦ πῶ τίποτε ἀπολύτως.
...............................................................................................................................................................
ΝΑ ΑΓΑΠΑΜΕ ΠΟΛΥ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
Γιὰ νὰ διατηρήσουμε τὴν ἑνότητά μας, θὰ πρέπει νὰ κάνουμε ὑπακοὴ στὴν Ἐκκλησία, στοὺς ἐπισκόπους της. Ὑπακούοντας στὴν Ἐκκλησία, ὑπακούουμε στὸν ἴδιο τὸν Χριστό. Ὁ Χριστὸς θέλει νὰ γίνουμε μία ποίμνη μὲ ἕναν ποιμένα. Νὰ πονᾶμε γιὰ τὴν Ἐκκλησία. Νὰ τὴν ἀγαπᾶμε πολύ. Νὰ μὴ δεχόμαστε νὰ κατακρίνουν τοὺς ἀντιπροσώπους της.
Στὸ Ἅγιον Ὄρος τὸ πνεῦμα ποὺ ἔμαθα ἦταν ὀρθόδοξο, βαθύ, ἅγιο, σιωπηλό, χωρὶς ἔριδες, χωρὶς καυγάδες καὶ χωρὶς κατακρίσεις. Νὰ μὴν πιστεύουμε τοὺς ἱεροκατηγόρους. Καὶ μὲ τὰ μάτια μας νὰ δοῦμε κάτι ἀρνητικὸ νὰ γίνεται ἀπὸ κάποιον ἱερωμένο, νὰ μὴν τὸ πιστεύουμε, οὔτε νὰ τὸ σκεφτόμαστε, οὔτε νὰ τὸ μεταφέρουμε. Τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ γιὰ τὰ λαϊκὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας καὶ γιὰ κάθε ἄνθρωπο. Ὅλοι εἴμαστε Ἐκκλησία.
Ὅσοι κατηγοροῦν τὴν Ἐκκλησία γιὰ τὰ λάθη τῶν ἐκροσώπων της, μὲ σκοπὸ δῆθεν νὰ βοηθήσουν γιὰ τὴ διόρθωση, κάνουν μεγάλο λάθος. Αὐτοὶ δὲν ἀγαποῦν τὴν Ἐκκλησία, οὔτε βέβαια τὸν Χριστό. Τότε ἀγαπᾶμε τὴν Ἐκκλησία, ὅταν μὲ τὴν προσευχή μας ἀγκαλιάζουμε κάθε μέλος της καὶ κάνουμε ὅ,τι κάνει ὁ Χριστός. Θυσιαζόμαστε, ἀγρυπνοῦμε, κάνουμε τὸ πᾶν, ὅπως Ἐκεῖνος, ὁ Ὁποῖος "λοιδορούμενος οὐκ ἀντελοιδόρει, πάσχων οὔκ ἠπείλει". (Βίος καὶ Λόγοι Γέροντος Πορφυρίου, σελ. 196)
.................................................................................................................................................................
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ
— Ἀκούω πολλοὺς νὰ λένε γιὰ κορεσμό. Αὐτὸ δὲν πρέπει νὰ λέγεται, διότι κόρος γιὰ τὸν χριστιανὸ δὲν πρέπει νὰ ὑπάρχει. Μέχρι τὴν τελευταία του στιγμὴ ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ ἐργάζεται. Βλέπω τὸν ἑαυτό μου. Τί περιμένω ἐγὼ τώρα σὲ αὐτὴ τὴν ἡλικία ποὺ εἶμαι; Ἀλλὰ πρέπει νὰ κινοῦμαι, γιὰ νὰ δημιουργῶ ἔστω καὶ λίγο στὴν ζωή. Ἐσὺ πρέπει νὰ βρίσκεσαι στὴν δουλειά σου.
— Γέροντα, τί νὰ τὰ κάνω τὰ χρήματα; Μοῦ δημιουργοῦν ἀγωνία μεγάλη, τοῦ λέω.
— Νὰ τὰ δώσεις σὲ ἀνθρώπους ποὺ ἔχουν ἀνάγκη, δηλαδὴ ἐλεημοσύνη, μοῦ ἀπαντᾶ.
...................................................................................................................................................................
"Ὁ Θεὸς δὲν τιμωρεῖ, ὁ ἄνθρωπος αὐτοτιμωρεῖται, ἀπομακρυνόμενος ἀπὸ τὸν Θεό. Εἶναι ἂς ποῦμε: Ἐδῶ νερό, ἐκεῖ φωτιά. Εἶμαι ἐλεύθερος νὰ διαλέξω. Βάζω τὸ χέρι μου στὸ νερό δροσίζομαι. Τὸ βάζω στὴ φωτιά, καίγομαι" (Ἀνθ. Συμβουλῶν)
................................................................................................................................................................
Δὲν πρέπει νὰ χαϊδεύουμε τὸ ἕνα παιδὶ μπροστὰ στὸ ἄλλο. Ζηλεύουν.
................................................................................................................................................................
Νὰ προσεύχεσαι χωρὶς ἀγωνία, ἤρεμα, μὲ ἐμπιστοσύνη στὴν ἀγάπη καὶ στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Μὴν κουρασθεῖς νὰ προσεύχεσαι!
................................................................................................................................................................
Ὁ Γέροντας ἐξαγιαζόταν ἀγαπώντας. Μιὰ μέρα μοῦ εἶπε: "Ὅταν ἀγαποῦμε τὸν Χριστό, τὰ ἁμαρτωλά μας πάθη ὑποχωροῦν μόνα τους, χάνουν τὴ δύναμή τους μπροστὰ στὴ δύναμη τῆς ἀγάπης. Ὅταν ξημερώσει καὶ φωτίσει τὸ δωμάτιό μας ὁ ἥλιος, τὸ σκοτάδι φεύγει, δὲν μπορεῖ νὰ μείνει.
................................................................................................................................................................
Ἐγὼ θὰ προσευχηθῶ. Ἀλλὰ αὐτὸ δὲν ἀρκεῖ. Πρέπει ἡ προσευχή μου νὰ βρίσκει ἀπὸ σᾶς μιὰν ἀνταπόκριση. Γιατὶ ὁ Θεός, ποὺ θέλει νὰ στείλει τὴ Χάρη Του σ' ἐμᾶς, πρέπει νὰ βρεῖ τὴν ἀγκαλιά μας ἀνοιχτή, ὥστε νὰ δεχτεῖ τὴ Χάρη Του. Καὶ εἴτε μᾶς θεραπεύσει ἀπὸ τὴν ἀρρώστια μας, εἴτε ἐπιτρέψει νὰ συνεχιστεῖ ἡ δοκιμασία τῆς ἀσθένειάς μας, ἡ ἐνέργειά Του θὰ εἶναι γιὰ τὸ ψυχικό μας ὄφελος.
..................................................................................................................................................................
"Tὸ μέγα ὅπλο γιὰ τὴ σωτηρία ὅλων μας εἶναι ἡ ἐπιείκεια. Τὸ ἔλεος, τὸ ὁποῖο μᾶς ἔρχεται ἀπὸ τὸν Θεό, πρέπει κι ἐμεῖς μὲ τὴ σειρά μας νὰ τὸ δίνουμε ὡς ἀντίδωρο στοὺς ἄλλους. Ἂν χρειαστεῖ νὰ πεῖτε σὲ κάποιον ὅτι ψεύδεται, μὴν τοῦ πεῖτε ὅτι λέει ψέματα, διότι εἶναι φυσικὸ νὰ πληγωθεῖ καὶ ν' ἀντιδράσει. Πέστε του ὅτι δὲν τὰ λέει μὲ ἀκρίβεια..." (Ἀνθολόγιο συμβουλῶν, σελ. 53)
................................................................................................................................................................
"Δὲν θέλω μὲ τὸ φόβο τοῦ θανάτου νὰ πλησιάσεις τὸν Θεό. Θέλω μὲ τὴν πολλὴ ἀγάπη πρὸς Αὐτὸν νὰ τὸ κάνεις. Αὐτὸ εἶναι τὸ ἀνώτερο, παιδί μου".
.................................................................................................................................................................
"Ὅσο πιὸ ἐπιθετικὸ εἶναι ἕνα παιδί, τόσο πιὸ εὐαίσθητο εἶναι"
.................................................................................................................................................................
Ὁ άνθρωπος ποὺ ἔχει δώσει τὴν καρδιά του στὸν Χριστὸ δὲν ὑποφέρει, ὅσες δυσκολίες καὶ νὰ συμβοῦν. Χαίρεται, εἶναι γεμάτος ἐσωτερική χαρά. Εἶναι δραστήριος, προσεκτικός. Δὲν κάνει λάθη, ζημιές. Τὸ μυαλό, τὰ χέρια, τὰ πόδια, ὅλα κινοῦνται ἀπὸ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ. (Ἀνθολόγιο Συμβουλῶν Γέροντος Πορφυρίου, σελ. 211)
.................................................................................................................................................................
Ὅποιος θέλει να γίνει χριστιανός, πρέπει πρῶτα νὰ γίνει ποιητής!
Ἡ ψυχή του Χριστιανοῦ πρέπει νὰ εἶναι λεπτή, ὅλο νὰ πετάει, νὰ ζεῖ μές στὰ ὄνειρα. Νὰ πετάει μὲς στ' ἄπειρο, μὲς στ' ἄστρα, μὲς στὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ, μὲς στὴ σιωπή.
Ὅποιος θέλει νὰ γίνει χριστιανός, πρέπει πρῶτα νὰ γίνει ποιητής. Αὐτὸ εἶναι. Πρέπει νὰ πονάεις. Ν' ἀγαπάεις καὶ νὰ πονάεις. Νὰ πονάεις γι' αὐτὸν ποὺ ἀγαπάεις.
..................................................................................................................................................................
Tὸ ἐσωτερικό μας μπέρδεμα...
Τὸ "μπέρδεμα", ὅπως συνήθιζε νὰ λέει ὁ Γέρων Πορφύριος, συμβαίνει μόνο ὅταν δὲν ἐφαρμόζουμε τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ αὐτὰ ποὺ ἐμεῖς, λόγω τοῦ ἐγωισμοῦ μας, θεωροῦμε σωστὰ καὶ πρέποντα στὴ δεδομένη περίπτωση.
(Ἀνθολόγιο Συμβουλῶν, σελ. 219)
....................................................................................................................................................................
Να προσεύχεσθε για την κάθαρση κάθε ανθρώπου, για να μιμηθείτε τον αγγελικό τρόπο στη ζωή σας. Οι άγγελοι δεν προσεύχονται για τον εαυτό τους. Εγώ έτσι προσεύχομαι για τους ανθρώπους, για την Εκκλησία, για το Σώμα της Εκκλησίας. Την ώρα που προσεύχεσθε για την Εκκλησία, απαλλάσσεσθε κι απ' τα πάθη. Την ώρα που δοξολογείτε, απαλύνεται η ψυχούλα σας και αγιάζεται υπό της θείας χάριτος. Αυτή την τέχνη θέλω να μάθεται.
....................................................................................................................................................................
Όταν προσεύχεσαι, μή
προσεύχεσαι μόνο για τον εαυτό σου. Λέγοντας "Κύριε Ιησού Χριστέ,
ελέησόν με", θα αισθάνεσαι δίπλα σου όλη την αδελφότητά σου, όλη την
Εκκλησία εις την κάθε γωνιά της γης, στρατευομένη, ζώσα, Ορθόδοξον
Εκκλησίαν μας.
Αλλά και την θριαμβεύουσα και τελειωμένη Εκκλησία μας. Όλοι είμαστε ένα ενώπιον του Θεού. Και όσοι θα ζήσουν μετά από μας, στη συντέλεια των αιώνων.
(Ανθολόγιο συμβουλών Γέροντος Πορφυρίου, σελ. 381)
....................................................................................................................................................................
ΠΗΓΗ///////////WWW.porphyrios.net
Αλλά και την θριαμβεύουσα και τελειωμένη Εκκλησία μας. Όλοι είμαστε ένα ενώπιον του Θεού. Και όσοι θα ζήσουν μετά από μας, στη συντέλεια των αιώνων.
(Ανθολόγιο συμβουλών Γέροντος Πορφυρίου, σελ. 381)
....................................................................................................................................................................
ΠΗΓΗ///////////WWW.porphyrios.net
ΩΦΕΛΙΜΟΙ ΛΟΓΟΙ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ
• Ὅταν ἡ ψυχὴ εἶναι ταραγμένη, θολώνει τὸ λογικὸ καὶ δὲ βλέπει καθαρά. Μόνο, ὅταν ἡ ψυχὴ εἶναι ἤρεμη, φωτίζει τὸ λογικό, γιὰ νὰ βλέπει καθαρὰ τὴν αἰτία κάθε πράγματος.
• Ἡ ψυχὴ εἶναι πολὺ βαθιὰ καὶ μόνο ὁ Θεὸς τὴ γνωρίζει.
•
Γιατί νὰ κυνηγᾶμε τὰ σκοτάδια; Νά, θὰ ἀνάψουμε τὸ φῶς καὶ τὰ
σκοτάδια θὰ φύγουν μόνα τους. Θὰ ἀφήσουμε νὰ κατοικήσει σ᾿ ὅλη τὴν ψυχή
μας ὁ Χριστὸς καὶ τὰ δαιμόνια θὰ φύγουν μόνα τους.• Ὅταν ἔρθει μέσα μας ὁ Χριστός, τότε ζοῦμε μόνο τὸ καλό, τὴν ἀγάπη γιὰ ὅλο τὸν κόσμο. Τὸ κακό, ἡ ἁμαρτία, τὸ μίσος ἐξαφανίζονται μόνα τους, δὲν μποροῦν, δὲν ἔχουν θέση, νὰ μείνουν.
• Νὰ μὴν ἐνδιαφέρεσαι ἂν σὲ ἀγαποῦν, ἀλλὰ ἂν ἐσὺ ἀγαπᾶς τὸ Χριστὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους. Μόνο ἔτσι γεμίζει ἡ ψυχή.
• Στὴν ψυχή, ποὺ ὅλος ὁ χῶρος της εἶναι κατειλημμένος ἀπὸ τὸ Χριστό, δὲν μπορεῖ νὰ μπεῖ καὶ νὰ κατοικήσει ὁ διάβολος, ὅσο κι ἂν προσπαθήσει, διότι δὲν χωράει, δὲν ὑπάρχει κενὴ θέση γι᾿ αὐτόν.
• Ὁ σκοπός μας δὲν εἶναι νὰ καταδικάζουμε τὸ κακό, ἀλλὰ νὰ τὸ διορθώνουμε. Μὲ τὴν καταδίκη ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ χαθεῖ, μὲ τὴν κατανόηση καὶ βοήθεια θὰ σωθεῖ.
• Τὸ κακὸ ἀρχίζει ἀπὸ τὶς κακὲς σκέψεις. Ὅταν πικραίνεσαι καὶ ἀγανακτεῖς, ἔστω μόνο μὲ τὴ σκέψη, χαλᾶς τὴν πνευματικὴ ἀτμόσφαιρα. Ἐμποδίζεις τὸ Ἅγιο Πνεῦμα νὰ ἐνεργήσει καὶ ἐπιτρέπεις στὸ διάβολο νὰ μεγαλώσει τὸ κακό. Ἐσὺ πάντοτε νὰ προσεύχεσαι, νὰ ἀγαπᾶς καὶ νὰ συγχωρεῖς, διώχνοντας ἀπὸ μέσα σου κάθε κακὸ λογισμό.
• Ὁ ἄνθρωπος τοῦ Χριστοῦ πρέπει ν᾿ ἀγαπήσει τὸ Χριστό, κι ὅταν ἀγαπήσει τὸ Χριστό, ἀπαλλάσσεται ἀπ᾿ τὸ διάβολο, ἀπὸ τὴν κόλαση καὶ ἀπὸ τὸ θάνατο.
• Νὰ προσεύχεσαι χωρὶς ἀγωνία, ἤρεμα, μὲ ἐμπιστοσύνη στὴν ἀγάπη καὶ τὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ.
• Δὲν πρέπει νὰ πολεμᾶτε τὰ παιδιά σας, ἀλλὰ τὸν σατανᾶ ποὺ πολεμᾶ τὰ παιδιά σας. Νὰ τοὺς λέτε λίγα λόγια καὶ νὰ κάνετε πολλὴ προσευχή.
• Ἡ προσευχὴ κάνει θαύματα. Δὲν πρέπει ἡ μητέρα νὰ ἀρκεῖται στὸ αἰσθητὸ χάδι στὸ παιδί της, ἀλλὰ νὰ ἀσκεῖται στὸ πνευματικὸ χάδι τῆς προσευχῆς.
• Ἡ σωτηρία τοῦ παιδιοῦ σας περνάει μέσα ἀπὸ τὸν ἐξαγιασμὸ τὸ δικό σας.
• Ὁ ἁγιασμὸς δὲν εἶναι ἀκατόρθωτο πράγμα, εἶναι μάλιστα εὔκολος, φθάνει ἐσεῖς νὰ ἀποκτήσετε ταπείνωση καὶ ἀγάπη.
• Ἂν θέλεις μπορεῖς νὰ ἁγιάσεις καὶ μέσα στὴν Ομόνοια.
• Νὰ παρακαλᾶς τὸ Θεὸ νὰ συγχωρήσει τίς ἁμαρτίες σου. Κι ὁ Θεός, ἐπειδὴ θὰ τὸν παρακαλᾶς πονεμένος καὶ ταπεινωμένος, θὰ σοῦ συγχωρήσει τὶς ἁμαρτίες σου καὶ θὰ σὲ κάνει καλὰ καὶ στὸ σῶμα.
• Ὅταν προσεύχεσαι, νὰ ξεχνᾶς τὴν σωματική σου ἀῤῥώστια, νὰ τὴν ἀποδέχεσαι σὰν κανόνα, σὰν ἐπιτίμιο, γιὰ τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν σου. Γιὰ τὰ παραπέρα μὴν ἀνησυχεῖς, ἄφησέ τα στὸ Θεὸ κι ὁ Θεὸς ξέρει τὴ δουλειά Του.
• Οἱ ἀσθένειες μᾶς βγάζουν σὲ καλό, ὅταν τὶς ὑπομένουμε ἀγόγγυστα, παρακαλώντας τὸ Θεὸ νὰ μᾶς συγχωρήσει τὶς ἁμαρτίες καὶ δοξάζοντας τὸ ὄνομά Του.
• Η μεγάλη λύπη καὶ ἡ στενοχώρια δὲν εἶναι ἀπὸ τὸ Θεό, εἶναι παγίδα τοῦ διαβόλου.
• Νὰ γεμίσεις τὴν ψυχή σου μὲ Χριστό, μὲ θεῖο ἔρωτα, μὲ χαρά. Ἡ χαρὰ τοῦ Χριστοῦ θὰ σὲ γιατρέψει.
• Ὁ Θεὸς φροντίζει ἀκόμη καὶ γιὰ τὶς πιὸ μικρὲς λεπτομέρειες τῆς ζωῆς μας. Δὲν ἀδιαφορεῖ γιὰ μᾶς, δὲν εἴμαστε μόνοι στὸν κόσμο.
• Ὁ Θεὸς μᾶς ἀγαπάει πολύ, μᾶς ἔχει στὸ νοῦ Του κάθε στιγμὴ καὶ μᾶς προστατεύει. Πρέπει νὰ τὸ καταλάβουμε αὐτὸ καὶ νὰ μὴ φοβούμαστε τίποτε.
• Μόνο ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ, μόνο ἡ ἀληθινὴ ἀγάπη μας, ποὺ θυσιάζεται μυστικὰ γιὰ τοὺς ἄλλους, μπορεῖ νὰ σώσει καὶ τοὺς ἄλλους καὶ μᾶς.
• Ἡ ἀγάπη χρειάζεται θυσίες. Νὰ θυσιάζουμε ταπεινὰ κάτι δικὸ μας, ποὺ στὴν πραγματικότητα εἶναι τοῦ Θεοῦ.
• Εὐτυχία μέσα στὸ γάμο ὑπάρχει, ἀλλὰ ἀπαιτεῖ μία προϋπόθεση: νὰ ἔχουν ἀποκτήσει οἱ σύζυγοι πνευματικὴ περιουσία, ἀγαπώντας τὸ Χριστὸ καὶ τηρώντας τὶς ἐντολές Του. Ἔτσι θὰ φτάσουν νὰ ἀγαπιοῦνται ἀληθινὰ μεταξύ τους καὶ νὰ εἶναι εὐτυχισμένοι.
• Εἶναι προτιμότερο νὰ ἀποτύχεις σὰν λαϊκός, παρὰ σὰν μοναχός.
• Ὁ ὀρθόδοξος ἀσκητισμὸς δὲν εἶναι μόνο γιὰ τὰ μοναστήρια, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸν κόσμο.
• Πολλοὶ λένε ὅτι ἡ χριστιανικὴ ζωὴ εἶναι δυσάρεστη καὶ δύσκολη, ἐγὼ λέω ὅτι εἶναι εὐχάριστη καὶ εὔκολη, ἀλλὰ ἀπαιτεῖ δυὸ προϋποθέσεις: ταπείνωση καὶ ἀγάπη.
• Ἂν ἔρθει ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ, ὅλοι καὶ ὅλα ἀλλάζουν, ἔλα ὅμως ποὺ γιὰ νὰ ἔρθει, χρειάζεται πρῶτα νὰ ταπεινωθοῦμε!
• Μπορεῖ κάποιος νὰ μιλάει γιὰ τὶς ἁμαρτίες του καὶ νὰ εἶναι ὑπερήφανος κι ἄλλος νὰ μιλάει γιὰ τὶς ἀρετές του καὶ νὰ εἶναι ταπεινός.
• Νὰ εἴμαστε ταπεινοί, ἀλλὰ νὰ μὴν ταπεινολογοῦμε. Ἡ ταπεινολογία εἶναι παγίδα τοῦ διαβόλου, ποὺ φέρνει τὴν ἀπελπισία καὶ τὴν ἀδράνεια, ἐνῶ ἡ ἀληθινὴ ταπείνωση φέρνει τὴν ἐλπίδα καὶ τὴν ἐργασία τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ.
• Δὲ γίνεται κανεὶς χριστιανὸς μὲ τὴν τεμπελιά, χρειάζεται δουλειά, πολλὴ δουλειά.
• Τὸ πᾶν εἶναι νὰ ἀγαπήσει ὁ ἄνθρωπος τὸ Χριστὸ καὶ ὅλα τὰ προβλήματα τακτοποιοῦνται.
• Καὶ τώρα τὸ Ἅγιο Πνεῦμα θέλει νὰ μπεῖ στίς ψυχὲς μας, ὅπως καὶ τότε, ἀλλά σέβεται τὴν ἐλευθερία μας, δὲ θέλει νὰ τὴν παραβιάσει. Περιμένει νὰ τοῦ ἀνοίξουμε μόνοι μας τὴν πόρτα καὶ τότε θὰ μπεῖ στὴν ψυχή μας καὶ θὰ τὴν μεταμορφώσει. Ὅταν ἔρθει καὶ κατοικήσει σ᾿ ὅλο τὸ χῶρο τῆς ψυχῆς μας ὁ Χριστός, τότε φεύγουν ὅλα τὰ προβλήματα, ὅλες οἱ πλάνες, ὅλες οἱ στενοχώριες. Τότε φεύγει καὶ ἡ ἀμαρτία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.